هر تمدن بر اساس تجربه زیسته، جهان‌بینی، شرایط جغرافیایی و باورهای دینی خود، زمانی متفاوت را فهم و تفسیر کرده است. همین تفاوت‌ها باعث شده مفهوم زمان نه فقط یک موضوع فلسفی، بلکه ابزاری برای فهم هویت فرهنگی و تحول اندیشه انسان باشد.
زمان در فرهنگ‌های اولیه و اسطوره‌ای
در بسیاری از فرهنگ‌های باستانی، زمان ماهیتی چرخه‌ای داشته است. تمدن‌هایی مانند هند، چین، میان‌رودان و حتی آمریکای باستان زمان را حلقه‌ای بی‌پایان می‌دانستند که در آن تولد، مرگ و باززایش پیوسته تکرار می‌شود. برای نمونه، هندوئیسم چرخه سامسارا را مطرح می‌کند؛ چرخه‌ای که جان‌ها در آن به طور دائمی میان مرگ و زندگی در گردش‌اند. همین نگاه چرخه‌ای در اسطوره‌های یونان نیز وجود دارد، جایی که زمان بیشتر به عنوان نیروئی طبیعی و همواره تکرارشونده تصور می‌شود. این نگاه چرخه‌ای از زندگی طبیعت الهام گرفته است: تغییر فصل‌ها، طلوع و غروب خورشید، و بازگشت مداوم الگوهای طبیعی. در چنین فرهنگی، زمان نه خطی و فرار، بلکه بازگشت‌پذیر و قابل بازیابی است. نتیجه آن‌که مرگ پایان راه نیست و آینده همیشه شبیه گذشته بازخواهد گشت.
زمان در سنت یهودی - مسیحی و ادیان ابراهیمی
ادیان ابراهیمی با طرح مفهوم خلقت، پیامبری و پایان جهان، زمانی خطی و جهت‌دار ایجاد کردند. در این نگرش، جهان آغاز مشخصی دارد و روزی به پایان خواهد رسید. این خطی بودن باعث شد زمان جنبه اخلاقی و غایتمند پیدا کند؛ لحظه‌ها ارزشمند شوند چون تکرار نمی‌شوند، و انسان مسئول انتخاب‌های خود در مسیر زمان گردد.
در فرهنگ اسلامی نیز زمان عمیقاً با مفهوم تقدیر، اراده الهی، و حرکت به سوی کمال گره خورده است. فیلسوفان مسلمان مانند فارابی و ابن‌سینا زمان را پیوستگی حرکت می‌دانند، اما بر رابطه آن با هستی‌شناسی الهی تاکید می‌کنند. عرفان اسلامی نیز زمان را لایه‌لایه می‌بیند؛ لحظه «حال» در نزد صوفیان ارزشمندترین زمان است، زیرا محل اتصال انسان با حقیقت الهی است.
زمان در فلسفه یونان و غرب
افلاطون زمان را «تصویر متحرک ابدیت» می‌دانست؛ چیزی که به جهان نظم می‌بخشد اما مستقل از کلیت هستی نیست. ارسطو، در مقابل، زمان را اندازه‌گیری حرکت می‌دانست. این دیدگاه ارسطویی قرن‌ها بر علم و فلسفه حاکم بود. در دوران مدرن، مفهوم زمان دچار دگرگونی شد. نیوتن زمان را مطلق تعریف کرد؛ یعنی جریانی مستقل از جهان فیزیکی که با سرعتی ثابت پیش می‌رود. اما با ظهور نظریه نسبیت اینشتین، نگاه جدیدی شکل گرفت: زمان نسبی است، به سرعت، گرانش و موقعیت ناظر بستگی دارد. این انقلاب علمی تصویری عمیقاً نسبی‌گرایانه و پویا از زمان ارائه کرد که تأثیر گسترده‌ای بر فلسفه و فیزیک گذاشت.
زمان در فرهنگ‌های شرقی
در چین باستان، زمان بیشتر بر مبنای هماهنگی با طبیعت و اصل «یین و یانگ» تعریف می‌شد. زمان چیزی برای اندازه‌گیری صرف نبود، بلکه ریتمی کیهانی بود که انسان باید خود را با آن همسو می‌کرد. آیین تائو نگاه بسیار غیرخطی به زمان دارد، جایی که لحظه حال مهم‌ترین زمان است و آینده و گذشته تنها جریان‌هایی از تغییرند. در ژاپن، مفهوم “مونو نو آواره” به معنای «اندوه شیرین گذرایی» نشان‌دهنده نگاه عاطفی به زمان است. چیزها زیبا هستند چون می‌گذرند؛ بنابراین زمان نه دشمن است و نه تهدید، بلکه سرچشمه معنای زندگی است.
زمان در فرهنگ مدرن
در دنیای امروز، زمان اغلب با سرعت، بهره‌وری، برنامه‌ریزی و فشار روانی گره خورده است. تکنولوژی مفهوم «زمان واقعی» را تقویت کرده و انتظار پاسخ و عملکرد فوری را به وجود آورده است. با این حال، رویکردهای جدید مانند ذهن‌آگاهی (Mindfulness) بار دیگر ارزش لحظه حال را یادآوری می‌کنند؛ تلاشی برای بازگشت به تجربه‌ای عمیق‌تر از زمان که در بسیاری از سنت‌های قدیمی نیز وجود داشت. مفهوم زمان در فرهنگ‌های مختلف، نشان‌دهنده تفاوت اساسی در درک انسان از جهان و جایگاه خود در آن است. برخی آن را چرخه‌ای جاودانه می‌بینند، برخی مسیری خطی و هدفمند، و برخی ریتمی طبیعی که باید با آن هماهنگ شد. مطالعه این تفاوت‌ها به ما یادآوری می‌کند که زمان تنها یک کمیت فیزیکی نیست؛ بلکه یکی از پیچیده‌ترین تجربه‌های انسانی است که در عمق فرهنگ‌ها، ادیان و فلسفه‌ها معنا پیدا می‌کند.