گروه سیاسی - مصطفی فروغی: شواهد میدانی نشان می‌دهد جامعه امروز نگران و دچار دو قطبی شده است. در یک سو اقلیتی قرار دارد که همچنان درگیر ایدئولوژی و آرمان محو اسرائیل و مقابله با آمریکا هستند؛ پرچم آتش می‌زنند و نتانیاهو و دونالد ترامپ را مقابل سفارت پیشین آمریکا به دار می‌آویزند و از این کار لذت می‌برند بدون اینکه به پیامد و هزینه چنین کارهایی فکر کنند و زندگی مردم را نیز مدنظر قرار دهند.
۴۶ سال پیش، در روز ۱۳ آبان ۱۳۵۸، با اشغال سفارت آمریکا توسط دانشجویان، روابط ایران و آمریکا وارد مرحله‌ای از تنش و تحریم شد؛ اقدامی که بسیاری از همان دانشجویان امروز از آن پشیمان هستند. در حالی که اکثریت جامعه خواهان زندگی آرام و بی‌دغدغه هستند و کاری به جدال‌های سیاسی و درگیری‌های ایران با اسرائیل و آمریکا ندارند. اقلیت به دنبال تنش‌زایی هستند.
نگرانی آن است که بسیاری از مردم باور دارند جنگ‌های منطقه‌ای، زندگی‌شان را تحت تأثیر قرار داده و از آن بیزارند. تجربه ۴۶ ساله نشان داده که تهدید، خط و نشان کشیدن و بهره‌گیری از رادیکالیسم در سیاست خارجی نه‌تنها سودی نداشته، بلکه زیان‌بار بوده است.
اگر اقلیت قصد نابودی اسرائیل یا به زانو درآوردن آمریکا و اروپا را دارد، ابتدا باید نان، آب و هوای مردم را تأمین کند، سپس سراغ آرمان‌های پرهزینه و بی‌نتیجه برود؛ آرمان‌هایی که در لبنان، سوریه، یمن و عراق نیز نتیجه‌ای به بار نیاورد.
امروز مردم با بحران‌هایی چون آلودگی هوا، کم‌آبی و نبود حداقل‌های زندگی مواجه هستند. آنچه اکنون شاهدش هستیم، نتیجه حکمرانی آرمان‌گرایانه اقلیتی است که از واقعیت‌ها فاصله گرفته‌اند و تکنوکرات‌ها، متخصصان، ملی‌گرایان، تحول‌خواهان و وطن‌دوستان را کنار زده‌اند و امور کشور را به دست افراد بی‌تجربه اما ظاهراً متعهدی چون علی انصاری (مدیرعامل سابق بانک آینده) و نمایندگان کنونی مجلس و... سپرده‌اند.
راه عبور از بحران، بهره‌گیری از تکنوکرات‌ها و برگزاری انتخابات آزاد بدون نظارت استصوابی شورای نگهبان است. اگر چنین شود، اوضاع رو به بهبود خواهد رفت؛ اما اگر روند گذشته ادامه یابد، مردم در سیاه‌چاله‌ای از ناامیدی فروخواهند رفت که درآمد از آن دشوار و نشدنی خواهد بود. سفیر پیشین ایران در چین گفته چینی‌ها بر این باورند که ایران کشوری بی برنامه در خاورمیانه است. وقتی استراتژی، برنامه و راهبرد نباشد زندگی در بحران شکل می‌گیرد. سند چشم انداز 20 ساله سال 1384 تدوین شد، براساس این سند قرار بود ایران در سال 1404 کشور اول منطقه شود، ولی نه تنها این اتفاق نیفتاد، بلکه اقتصاد و درآمد سرانه ایران از بسیاری از کشورهای خاورمیانه پایین تر است.