باید به مذاکرات خوشبین بود اما باید برای وقوع هر احتمالی هم آمادگی داشت

به گزارش اعتماد، بخش‌های مهم این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید:

• جامعه ایرانی امروز دیگر ظرفیت‌های 20 سال و 30 سال قبل را ندارد و نمی‌توان بیش از حد سرنوشت ایرانیان را به مذاکرات و توافق و گفت‌وگو گره زد. لازم است هر چه سریع‌تر به یک نقطه باثبات و معنا‌دار در بهبود اوضاع رسید.
• مذاکرات در دور چهارم سکه‌ای است که دو رو دارد. از یک طرف می‌تواند منجر به تصمیم درست و انتخاب مدبرانه از سوی هر دو کشور شود و از سوی دیگر می‌تواند به یک وضعیت بحرانی، بغرنج و تنش‌زا برای هر دو کشور بینجامد.
• هر چند ورود به این شرایط بحرانی ممکن است در اختیار دو طرف باشد، اما خروج از بحران احتمالی به سادگی نخواهد بود. حتی اگر لفاظی‌های ترامپ را نادیده بگیریم که تهدیدات نظامی را چاشنی تلاش‌های دیپلماتیک می‌سازد، اما تحمل تعلیق در شرایط تحریم و انزوا برای ایران دشوار است. لذا باید تصمیمی مبتنی بر حکمت و عزت و مصلحت گرفت و مهم‌تر از آن جامعه را نیز از این فرایند آگاه کرد.
• نباید اجازه داد، چشم مردم ایران به لب دولتمردان امریکایی دوخته شود تا ببینند آنها چه می‌گویند و چه می‌کنند؟ در این زمینه باید کارهای بیشتری انجام شود. یک جمله درباره چند و چون مذاکرات توسط ترامپ مطرح می‌شود، افکار عمومی تحت‌الشعاع آن قرار می‌گیرد. جمله دیگری توسط ویتکاف مطرح می‌شود، فضای داخلی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
• فضای تعلیق فعلی به هیچ عنوان به نفع کشور نیست. مذاکرات یا به نتیجه می‌رسد یا بی‌نتیجه خواهد بود، اما نباید اقتصاد و نظم و نظامات بازارهای ایران را تحت‌الشعاع مذاکرات قرار داد.
• همه باید نسبت به تحولات آینده خوشبین باشیم و امیدوار باشیم که منافع ملی‌مان از بطن گفت‌وگوها محقق می‌شود. در عین حال باید برای وقوع هر احتمالی آمادگی لازم وجود داشته باشد.