نوروز یکی از مجبوب‌ترین جشن های ایران باستان است که همچنان به قوت قبل برگزار می‌شود. در واقع مردم به مناسبت نو شدن طبیعت، ۱۲ روز آغازین بهار را به شادمانی می‌گذارنند. این جشن باستانی میراث فرهنگی و معنوی بشر به شمار می‌رود و به همین خاطر با عنوان «روز بین‌المللی نوروز» در فهرست میراث فرهنگی ناملموس یونسکو به ثبت رسیده است. مردم اولین روز بهار سفره هفت سین پهن می‌کنند و در پایان این ۱۲ روز، یعنی روز ۱۳ فروردین، برای بزرگداشت طبیعت به دامان طبیعت می‌روند؛ البته برخی نیز معتقد هستند که ۱۳ فروردین روز نحسی است و برای رفع این نحسی، باید به طبیعت پناه ببرند.
ایرانیان در ۱۳ فروردین، با ترک خانه و پناه بردن به دامان طبیعت، نمادهای ناخوشایند را از خود دور می‌کردند. گره زدن سبزه، یکی از رسوم اصلی سیزده‌به‌در، نمادی از پیوند با طبیعت و گره زدن امیدها و آرزوها برای سالی نیکو است. رها کردن سبزه گره‌خورده در آب روان، به معنای سپردن ناخوشی‌ها به جریان زندگی و گشودن راه برای خوشبختی و سلامتی است.این سنت دیرینه، یادگاری از نیاکان ماست که باور داشتند در این روز می‌توان با رها کردن پلیدی‌ها و گره زدن سبزه‌ها، سالی سرشار از برکت و سلامتی را رقم زد. سیزده‌به‌در، نه فقط یک گردش ساده در طبیعت، بلکه فرصتی است برای پالایش روح و تجدید پیمان با زندگی.
ایرانیان باستان اما بر این باور بودند که آفرینش جهان در مدت ۱۲,۰۰۰ سال انجام گرفته است. به همین خاطر نیز آن‌ها ۱۲ روز آغازین بهار را به‌دلیل حیات دوباره طبیعت و کائنات، به شادمانی می‌پرداختند. حسن ختام این ۱۲ روز نیز روز سیزدهم بود که آن را با هدف دور کردن شر و سختی و آماده شدن برای سال جدید، جشن می‌گرفتند؛ به این جشن نیز سیزده‌به‌در می‌گویند.
معنای عدد ۱۳
در گذر زمان، سیزده‌به‌در همچنان جایگاه ویژه‌ای در فرهنگ ایرانی حفظ کرده است. این روز، فرصتی برای دورهمی‌های خانوادگی و دوستانه، بازی و شادی در دل طبیعت و تجدید پیمان با زندگی است. سیزده‌به‌در، یادآور این نکته است که رهایی و نو شدن، نه تنها در آغاز سال، بلکه در تمام لحظات زندگی امکان‌پذیر است.
هیاهوی نوروز که دوازده روز جهان را در شادی و نو شدن غرق کرده، با آیین سیزده‌به‌در به اوج می‌رسد. روزی که ایرانیان، کوله‌بار امید و آرزوهایشان را برداشته و به دل طبیعت می‌زنند.
برخی از فرهنگ‌ها عدد ۱۳ را به معنی بدیمنی و بعضی از فرهنگ‌ها این عدد را به معنی خوش اقبالی تعبیر می‌کنند. در عددشناسی، ۱۳ عددی قدرتمند و به معنی تحول آفرینش است. در فلسفه از این عدد تعبیر دیگری می‌کنند و به‌معنای شکستن قواعد است.
عدد ۱۳ در ادبیات به فرهنگ عامه شباهت زیادی دارد و به‌معنای بدشانسی، رمز و راز و اتفاق‌های غیرمنتظره است. این عدد در عرفان کاملا با معنا و مضمون دیگری استفاده می‌شود و به‌معنای عبور از مراحل مختلف عرفانی و رسیدن به آگاهی برتر است. در هنر نیز عدد ۱۳ معنای خاص خود را دارد و به معنی قدرت است.
چرا سیزده بدر نحس است؟
باور نحسی و بدشگونی عدد ۱۳ به زندگی روزمره بسیاری از مردم ورود پیدا کرده است؛ به‌عنوان مثال در برخی از کشورها برای خانه‌ها پلاک ۱۳ در نظر گرفته نمی‌شود یا بعضی از هواپیماها صندلی شماره ۱۳ ندارند.
اعتقاد به نحس بودن عدد ۱۳ در بسیاری از کشورهای غربی رواج دارد. یکی از دلایل این باور، داستان به صلیب کشیده شدن حضرت مسیح است. طبق داستانی که وجود دارد، حضرت مسیح آخرین وعده غذایی خود را همراه با ۱۲ حواری میل می‌کند؛ از آنجایی که مجموع تعداد نفرات این ضیافت ۱۳ نفر می‌شوند، مردم بر این باور هستند که این موضوع باعث نحسی و در نتیجه مرگ حضرت مسیح شده است. در واقع در این جمع ۱۳ نفره، یهودا اسخریوطی به حضرت مسیح خیانت می‌کند و باعث مصلوب شدن وی می‌شود.
به گزارش وب گاه گردشگری کجارو، برخی پژوهشگران بر این باورند که خرافات مربوط به نحسی عدد ۱۳ در دوران صفویان و پس از ورود فرهنگ غربی به ایران رایج شد. همچنین در برخی متون مذهبی از ادیان مختلف، داستان‌هایی قدیمی نقل شده که به یک حادثه طبیعی بزرگ در روز سیزده نوروز اشاره دارند؛ حادثه‌ای که منجر به از دست دادن جان بسیاری از انسان‌ها شد.
این در حالی است که در ایران باستان عدد ۱۳ نشان از پیروزی و بهروزی بوده است. همچنین به گفته پژوهشگران عددها از نظر شرعی و عقلی نمی‌توانند نحس یا خوش‌یمن باشند و اتفاق‌های خوب و بد تنها از اعمال و رفتار انسان‌ها نشأت می‌گیرند.