یک: استالین فضای سیاسی و فرهنگی کشور را طی سال‌های جنگ باز کرد، از شدت سرکوب‌های سیاسی کاست و مردم پس از تحمل یک دهه سرکوب بی امان دهه سی، عاقبت نفسی به راحتی کشیدند. مطبوعات شروع کردند به چاپ مقالات با آزادی بیان بیشتر. استالین سرکوب مذهب را متوقف کرد، کلیساها باز شدند و استالین با سراسقف روسیه دیدار رسمی کرد و از ارادت خودش به عیسی مسیح سخن گفت. در تبلیغات رسمی، چهره‌های ملی‌گرای دوران تزاری و سرداران پیروزمند تزاری مثل کوتوزوف برجسته شدند و تبلیغات کمونیستی کم‌رنگ‌تر شد. او این گونه ملت را متحد کرد.
دو: استالین دستور داد قیمت کالاهای مورد نیاز مردم باید هر سال نسبت به سال قبل درصد مشخصی کاهش یابد. گرچه این قیمت‌گذاری دستوری خلاف علم اقتصاد بود اما تا زمان مرگ استالین ادامه یافت (خروشچف پس از مرگ استالین این سیاست را که نزد مردم بسیار محبوب بود کنار گذاشت و قیمت‌ها را افزایش داد که به قیام‌های خونین در شوروی و ساقط شدن خودش منجر شد).
سه: استالین در طول جنگ هرگز پایتخت را ترک نکرد. گرچه همه وزارتخانه‌ها به شهری دوردست در آسیای مرکزی منتقل شده بود و ارتش هیتلر فقط سی کیلومتر با مسکو فاصله داشت اما استالین در مسکو ماند و دفتر خود را در زیرزمین مترو مسکو برپا کرد و از همان جا جنگ را هدایت کرد.
چهار: استالین رهبری بود اهل تشکیل ائتلاف های بزرگ. وقتی ارتش هیتلر وارد خاک شوروی شد استالین توانست با دشمنان سابق خود، انگلستان و آمریکا وارد ائتلاف جنگی علیه هیتلر شود. او طی جنگ بهترین روابط شخصی و حرفه‌ای را با وینستون چرچیل و فرانکلین روزولت داشت و توانست آنها را کاملا در جنگ با هیتلر درگیر کند و یک جورهایی عاشق و شیفته خودش.
پنج: وقتی جنگ شروع شد اولین کسانی که به جبهه رفتند آقازادگان سرخ بودند. استالین پسران خود را به خط مقدم فرستاد و به فرمانده آنها سفارش کرد که کوچکترین پارتی‌بازی در حق آنها نکند. یکی از پسرانش در جنگ کشته شد. پسر خروشچف هم که خلبان بود اوایل جنگ کشته شد و شمار دیگری از فرزندان اعضای دفتر سیاسی در جنگ کشته شدند.
شش: استالین معتقد بود سربازانش باید تا آخرین قطره خون‌شان بجنگند. او اعتقاد داشت سرباز شوروی هرگز نباید تسلیم و اسیر شود. از نظر استالین اسارت به معنای خیانت بود.
منبع: دیپلماسی ایرانی