علیرضا طبرزدی- روانشناس
پیش اندیشی یعنی انسان انتظار حقیقت‌ها را داشته باشد و بداند این حقیقت‌ها ممکن است تلخ و یا شیرین باشند.
گرچه انتظار نتیجه مثبت دارد، اما همیشه برای تلخ‌ترین ها نیز آماده است و می‌داند این تلخی ها فقط برای دیگران نیست و روی دیگری از سکه ارزشمند زندگیست.
گاهی تلخی ها جبر است که باید طبق اصل پذیرش ، اول پذیرفت و در مرحله دوم سعی کرد شرایط موجود را تا حد امکان به شرایط مطلوب نزدیک کرد و گاهی هم این تلخی‌ها اختیار است که باید اول از آن درس گرفت و در مرحله بعدی اشکالات و خسارات را اصلاح و جبران کرد و از آن برای آینده درس گرفت.
البته خودسرزنشی ممنوع است چون انسان بر اساس آگاهی، توانایی، زمان، مکان و عوامل دیگر تصمیم و انتخاب می‌کند و نتیجه می گیرد. اما انسان متعادل خودمسئولیتی دارد، زیرا می داند که از قدرت برخوردار است. پس مسئولیت و خطاهایش را می پذیرد و از آن‌ها درس می‌گیرد و برای اصلاح اقدام می‌کند.
تشخیص اینکه کدام جبر است و کدام اختیار بحث عمیقی است، اما به عهده قدرت تعقل و تفکر است.
مثبت اندیشی یعنی،این حقایق تلخ که قابل انکار هم نیستند،آنقدر هم وحشتناک نیستند و در مقابل انسان شگفت انگیز،هرگز فاجعه نیستند و در واقع قدرت های درونی انسان مثل قدرت فکر ، ایمان، جسم و... اثرات مثبت بر زندگی انسان خواهند گذاشت و انسان متعادل در چالش های زندگی مسلح است و از این قدرت ها استفاده می‌کند.
اصلی‌ترین رسالت ما در مسیر خودسازی این است که با برقراری تعادل در ابعاد مختلف وجودی خویش، خود را به انسان متعادل تبدیل کنیم و برای برقراری این تعادل،عوامل بسیاری لازم است که مهم ترین آن آموزش مناسب و درجهت تعالی پرورش یافتن و ویرایش شدن است.