ستاره صبح آنلاین- هفته دولت آغاز شده است. چهل‌وچهار سال از عمر انقلاب گذشته است. زمان انقلاب شعارهای زیبا و باارزشی درباره عدالت داده شد، اما باگذشت چهار دهه هنوز کارگران با مشکل معیشتی روبه‌رو هستند.
باوجوداینکه می‌توانیم قدرت خرید کارگران را افزایش دهیم، اما حاضر نیستیم آن را بپذیریم.
سرمایه‌سالاران در جلسات شورای شهر لایحه می‌آورند و هبه می‌گیرند و بدتر اینکه بخشودگی جریمه‌های میلیاردی می‌گیرند.
ولی کارگر شهرداری در ایستگاه بی آر تی دو نوبت کار می‌کند و هفت میلیون تومان واریزی حقوق می‌گیرد.
پیگیری مسئولانه برای حل مشکلات کارگران حداقل وظیفه است. متاسفانه راهکار ایده‌آل کارفرمایان برای خلاصی از مشکلات کارگران، اخراج و تعدیل نیرو است.
به همین دلیل است که کارگران از ترس تبعات، مشکلاتشان را با رسانه‌ها مطرح نمی‌کنند و کمتر سخن می‌گویند.
در شرایطی که مسئولان حل مشکلات کارگران را به‌روزهایی که معلوم نیست کی می‌رسند، موکول می‌کنند، جوانی کارگر می‌رود و مویش سفید می‌شود و مطالبه‌اش روی‌هم تلنبار می‌شود.
گویا مسئولین در زمان ارائه راهکار وقت می‌خرند که این موعد انجام‌وظیفه فرانمی‌رسد! در این بین قشر کارگر هر روز بیشتر از روز قبل به سمت فقر می‌رود.
افزایش قیمت کالاهای اساسی طی دو سال گذشته تصاعدی بود تا جایی که برخی از اقلام خوراکی از دسترس خانواده‌ها خارج‌شده است.
به گفته نمایندگان مجلس خط فقر به 15 میلیون رسیده ولی دریافتی اکثر کارگران، رقمی حداقلی بین 7 تا 11 میلیون تومان است.
اگرچه این رقم برای کارگران مجرد هم کم و ناچیز به نظر می‌رسد اما برای متأهلین به معنی بحرانی است که او را از تأمین حداقل‌های زندگی بازمی‌دارد و سر سفره در برابر خانواده شرمسارش می‌کند.
بهبود وضعیت کارگران اقدام و عمل می‌خواهد نه گفتاردرمانی. نگارنده و همکاران در شورای ششم و دولتی‌ها و مجلسی‌ها با شعار بهبود وضعیت معیشتی مسئولیت گرفتیم و بر سر کار آمدیم.
کارگر نیازی به صدقه دولت و هیچ نهادی ندارد. اگر حق کارگران به درستی پرداخته شود آن‌ها و خانواده‌هایشان تأمین خواهند بود.
تأمین مخارج یک زندگی معمولی که کارگر به خاطر آن صبح تا شب کار می‌کند چیزی نیست که منت سر این جماعت بگذاریم. وظیفه داشتیم و داریم که حق و حقوقشان را بپردازیم تا از معیشتی شایسته برخوردار شوند. این خواسته زیادی نیست.