هر روز به زندگی سلام می‌کنیم. آفتاب را می‌بینیم. تابش نور را از بسته‌ترین دریچه‌ها و یا فراخ‌ترین عرصه‌ها می‌بینیم. به یاد می‌آوریم که از روز قبل ذهنیت‌هایی بر دوش داریم که باید در طول روز به آن رسیدگی کنیم یا در موردش فکر کنیم. خواب شبانه ما را از وقایع روزمره جدا می‌کند. گویا روح آزاد می‌شود و هیچ استرسی را به یاد نمی‌آورد اما با طلوع آفتاب دوباره جسم بیدار می‌شود. روح به عقب رانده می‌شود و ذهن و تن در دریای مواج زندگی روزانه باید شنا کند. به محض بیدار شدن به یاد می‌آوریم بودنمان و تعهد و باورمان را.
انسان در عصر پیچیده اطلاعات و حاکمیت مجازی تبدیل به نسخه غیرواقعی از وجود اولیه خود شده است. از انسان غارنشین که بی‌لباس و بی‌سرپناه در پی شکار با ساده‌ترین وسیله بود تا انسان مدرن که با حداکثر امکانات زندگی‌می‌کند، چیزی گم شده به نام وجود. انسان در مسیر به دست آوردن تملک و تسلط بر حیوان، انسان و وقایع طبیعی وجود خودش را باخته یا به عقب رانده و هر بار هیاهوی تکنولوژی او را خسته کرده، به خود آمده و دنبال خودش گشته. ملاقات با وجود، تماشای خود، شاهد بودن بر احوال درونی و بسیاری عبارت‌های دیگر در توصیف انسان جویای کمال شناخته شده است. در بسیاری از جاهای دنیا انسان‌هایی هستند که از نظام برده‌داری مدرن که مبتنی بر تکنولوژی است، خسته شده‌اند. از اینکه طبق روال تعریف شده به ارایه خدمت به نظام برده‌داری بپردازند، بیزارند. این دسته از افراد خود را از برنامه‌های تعریف شده رهانیده‌اند و سختی‌های زندگی خارج از قبیله را به جان خریده‌اند. در گوشه و کنار دنیا به ویژه در کشورهای غربی گزارش‌هایی از افرادی می‌بینیم که در گوشه دورافتاده‌ای درون ون یا در خانه متروکه روستایی با امکانات اولیه و به اصطلاح مینی‌مال زندگی می‌کنند. زندگی مینی‌مال در مفهوم واقعی آن یعنی داشتن به اندازه نیاز و پرهیز از مصرف‌گرایی شعار و سرلوحه زندگی این دسته از افراد است. بخشی از این افراد را بلاگرهایی تشکیل می دهند که در تبلیغ این شیوه زندگی می‌کوشند. آن‌ها به نظم شهری پشت پا می‌زنند و در ویدیوهایی که از سبک زندگی خود می‌‌سازند تصویری از سادگی محض را ارایه می‌کنند. بسیاری از مینی‌مالیست‌های واقعی نیازهای خود و به تبع آن هزینه‌های خود را به حدی کاهش می‌دهند که دیگر نیازی به کار کردن دیوانه‌وار برای به دست آوردن چیزها نمی‌بینند. آن‌ها این شیوه زندگی را برای دیگران تبلیغ می‌کنند و با ارایه جزیی‌ترین لحظه‌های زندگی خود به دیگران ثابت می‌کنند که وسایل کمتر آسودگی بیشتر می‌آورد. شعار مینی‌مالیسم، «کمتر بیشتر است» به همین موضوع اشاره دارد.