نظر شما درباره دستور رئیس قوه قضاییه مبنی بر آزادی برخی زندانیان چیست؟
افرادی که در زندان هستند به دو دسته تقسیم می شوند.ابتدا افرادی که تحت نظرند و در مرحله مقدماتی هستند.این افراد باید ظرف 24ساعت قرار مقتضی درباره آنها صادر شود.این قرار می تواند التزام از عدم خروج از آن حوزه قضایی تا بازداشت موقت باشد.
درباره این افراد به علت وسعت بازداشتی ها امکان صدور قرار مقتضی در 24ساعت وجود ندارد و این روند کند پیش می رود.دستور رئیس قوه قضاییه شامل حال این دسته از بازداشتی ها می شود.
متاسفانه این افراد وکیل ندارند.هرچند که وکلا کاری هم نمی توانند بکنند.اما تبصره ذیل ماده 48 فقط به وکلای مورد وثوق اجازه داده که در این پرونده ها دخالت کنند.که تعداد این وکلای مورد وثوق کم است و این انحصار برای تعدادی از وکلا باعث شده که حق الوکاله آنها با یک اعداد و ارقام نجومی بعضا همراه باشد.
افرادی درب زندان اوین به برخی از خانواده های بازداشتی ها وعده های بی جا می دهند.حتی گزارش هایی وجود دارد که این افراد سودجو مبالغی دریافت می کنند و می گویند که یک زندانی در کجا است.اما برابر ماده 49 قانون آیین دادرسی کیفری اسامی بازداشت شدگان باید در سایت مشخصی اعلام شود که خانواده ها بتوانند به زندانیان خود دسترسی داشته باشند.
بنده از حفاظت اطلاعات قوه قضاییه درخواست می کنم به صورت نا محسوس به آن مکان ها بروند و از نزدیک ببینند که چه پیشنهاداتی به خانواده های زندانیان می دهند.
دسته دوم زندانیان کسانی هستند که محکومند.این افراد حکم قطعی گرفته اند و در حال تحمل کیفر هستند.شیوه آزادی این افراد متفاوت است.این افراد به دستور رئیس قوه قضاییه یا هر شخص دیگری امکان آزادی ندارند.کمیته ای در قوه قضاییه با مضمون عفو و بخشش وجود دارد که با تکیه بر پرونده زندانی بررسی می کند و در مناسبت های مختلف ممکن است به افراد عفو بخورد.به این روش عفو موردی گفته می شود.البته عفو عمومی هم وجود دارد که اختیار آن با مقام رهبری است.آنچه که رئیس قوه قضاییه دستور داده اند به افراد تحت نظر برمی گردد.
با توجه به آزادی برخی زندانیان به نظر شما این اقدام را می توان چراغ سبزی برای آزادی بازداشتی ها اخیر دانست؟
به نظر بنده این روند را نمی توان گامی در راستای چراغ سبز به آزادی همه بازداشتی ها تحلیل کرد.زیرا به طور مثال در بندرعباس فقط 14 نفر آزاد شدند یا در تهران 46 نفر.تعداد بازداشتیان زیاد است به همین دلیل با آزادسازی این تعداد افراد نمی توان گفت بوی عفو عمومی می آید.
وقتی افرادی که دارای پایگاه اجتماعی یا محبوبیت هستند بازداشت می شوند تاثیر مثبتی در جامعه نمی گذارد.به طور مثال بازداشت حسین رونقی می توانست در شرایط بهتری از جامعه صورت گیرد و یا با ارفاقاتی اصلا بازداشت نشود.
در پرونده وریا غفوری بازداشت او مطابق آیین دادرسی کیفری نیست.آیین دادرسی کیفری می گوید فرد را احضای کنید اگر نیامند حکم جلب او را صادر کنید.
نباید با رویکرد هایی که خلاف قانون است برای نظام هزینه ایجاد کرد.روز گذشته وریا غفوری آزاد شد.او مجموعا 4روز بازداشت بود.پرسش این است که این 4روز بازداشت ارزش این را داشت که این همه علیه نظام هجمه وارد شود؟4روز بازداشت یک بازیکن فوتبال چه نفعی دارد؟ متاسفانه بدسلیقگی و عدم رعایت قوانین باعث می شود نظام هزینه های بیجا پرداخت کند.
به نظر شما بازی فوتبال ایران با آمریکا می تواند جامعه را آرام کند؟
با نگاهی گذرا به مردم جامعه مشخص می شود که عده ای به دنبال پیروزی تیم ملی و عده ای دیگر به دنبال شکست تیم ملی در رقابت های جام جهانی هستند.بازی تیم ملی فوتبال تبدیل به یک شکاف اجتماعی شده است که نباید اینگونه باشد.تیم ملی فوتبال عامل وحدت است.متاسفانه شادی پس از بازی ایران-ولز هم نشان از دو دستگی اجتماعی داشت. حکومت و دولت باید با چنین وقایعی به نوعی برخورد کند که جامعه به انسجام و وحدت برسد.پرسش این است که چه کرده ایم که برخی از افراد جامعه از باخت تیم ملی خوشحال می شوند که این موضوع جای تامل دارد. امید در جامعه باید بازتولید شود و از وقایع خوشایند برای التیام زخم های موجود جامعه استفاده شود.یکی از این اقدامات امید آفرین آزادی بازداشتی هاست.