ستاره صبح-مسئلهی هستهای از سالهای پیش با ماجراجویی که آمریکاییها به وجود آوردند، یک ظاهر و یک باطنی دارد. ظاهرش همین مشاجراتی است که آنها راه انداختند. به بهانهی اینکه ایران دنبال سلاح هستهای است آژانس را جلو انداختند، ولی اصلش یک تصمیم سیاسی و زورمندانه بود. امّا باطنش این بود که مسئلهی هستهای چندوجهی است. وجه اوّلش، جنبهی فنی و مسئلهی دانش هستهای است که این دانش مثل سایر دانشها نیست و جزو دانشهای پیشرو است و استفادههای متنوعی دارد. به نظر من اگر آمریکا تحریمها را برندارد، نمیتواند به برجام برگردد؛ چون خودشان گفتند و در متن برجام هم هست که میگویند ما متعهد میشویم تحریمها را برداریم. اروپاییها هم که الآن جزء برجام هستند، به خاطر این است که مخالف رفتار آمریکا هستند. اینکه در عمل کاری نکردند بحث دیگری است، ولی در ظاهر میگویند ما مخالف تحریمهاییم. اینکه بیایند از مسائل موشکی و حضور منطقهای جمهوری اسلامی حرف بزنند و بخواهند که این را پیششرطی قرار بدهند و به برجام متصلش کنند وجهی ندارد. مسئلهی سیاست یک وجهش قدرت است. ممکن است شما در دیپلماسی یک گفتوگویی داشته باشید، ولی اگر آن لبهی دیگر قدرت را نداشته باشید، دیپلماسیتان درست پیش نمیرود. هدف آنها این است که وجوه قدرت شما را بگیرند تا در دیپلماسی نتوانی کار را پیش ببری. مطلب روشن رفتار آژانس را ببینید، به محض اینکه توافق سیاسی با قدرتها میشود، آژانس آرام میشود و به محض اینکه توافق سیاسی نمیشود، دوباره خروش میکند. پس وجه اصلی این مسئله حقوقی نیست و سیاسی است. ایران همواره عَلمدار گفتوگو بوده ولی بحث این است که نباید ابزار قدرت را از بین برد و نباید حرکت تولید دانش کُند شود. اصل این است که تحریمها باید برداشته بشود. در این تردید نیست و اگر انجام ندهند نمیتوانند عضو بشوند؛ چون تعهدشان را انجام ندادند. ابزار قدرت برای جمهوری اسلامی و ملت ایران متنوع است. یک بخشش در حوزهی هستهای است، یک بخشش هم مربوط به وضع اقتصادی و شرایط منطقهای و رفتار مردم با حکومت و مشارکتشان در مسائل سیاسی و پشتیبانیشان از حکومت است. اینها همهشان ابزار قدرتاند و مهم هم هستند. رهبر انقلاب بارها فرمودهاند اصل را بر مشارکت مردم در انتخابات بگذارید و این واقعاً وزن جامعهی ما را از نظر قدرت بالا میبرد. این را باید حس بکنیم. مسائل اقتصادی هم هست و در این نباید تردید کرد. اگر وضع اقتصادی کشوری نامطلوب باشد، ابزار قدرت قوی هم ندارد. درست است که الآن فشار روی مردم به وجود آمده، ولی مقدار زیاد کالا که ما از خارج وارد میکردیم اکنون در داخل تولید میشود. این موضوع دیگر برنمیگردد و یک روش شده است. نکتهی مهم این است که ما این مسئله را بفهمیم و اگر در آینده شرایط آنها تغییر کرد و وضع توافق هستهای هم به یکجایی رسید و آنها هم سر جای خودشان برگشتند و تحریمها را برداشتند، یادمان نرود که دوباره پول نفت را خرج بودجهی جاری نکنیم و برویم بسترها را فراهم کنیم که تولید در داخل قوی بشود. یکوقتی میگوییم ما به مراودهی خارجی نیاز نداریم. این حرف، حرف دقیقی نیست؛ چون هرچقدر تولید در داخل شود این تولید به خارج صادر یا مبادله شود که ثروت ایجاد بشود. باید قبول کرد که مراودهی خارجی مهم است؛ بنابراین ابزار مراوده خارجی هم مهم است و باید تلاش کرد تا تحریم برداشته شود؛ چون در شرایط تحریم بانکها نمیتوانند کار کنند و مراودهی خارجی هم مشکل میشود. اصل این است که ما روی استقلال اقتصادی خودمان کار را کنیم و استقلال اقتصادی نیاز به مراودهی خارجی دارد و برای اینکه مراودهی خارجی شکل گیرد، تحریمها باید برداشته بشود. شهید مطهری در کتاب اقتصادشان یک نکتهای دارند که شاید قدری کم به آن توجه کردیم. ایشان میگوید برای اینکه ما به اهداف عالیهی حکومت برسیم باید حتماً از یک اقتصاد سالم برخوردار باشیم و اگر حکومتی اقتصاد سالم نداشته باشد هرچند هم اهداف عالیهای داشته باشد، در حکومت به آن نمیرسد و اقتصاد سالم باید یک اقتصاد زاینده و ثروت زا باشد. ما باید به استقلال اقتصادی مثل استقلالهای دیگر توجه کنیم. این نکته در قانون اساسی ما هم هست. گاهی تصور میشود که استقلال اقتصادی معنیاش این است که مادرهایمان را روی کشورهای دیگر ببندیم. این تصور غلطی است. استقلال اقتصادی این است که نتوانند به شما زور بگویند.درونزایی اقتصاد هم خیلی مهم است و باید قبول کنیم که ظرفیت درونزایی ما فعلیت پیدا نکرده است؛ چون ما کشور نفتی هستیم و پول زیاد نفت را خرج امور جاری کردیم و در کار تحقیقاتی و دانشگاهی ثروت زایی را مبنا قرار ندادیم؛ چون پول نفت را به وزارت صنایع، وزارت کار، دانشگاهها و... میدهیم. نه تولید ما به دانشگاه متصل میشود، نه دانشگاه از نظر ادارهی خودش لزومی میبیند به تولید وصل شود، ولی به صورت طبیعی باید به هم متصل شوند و نیازمند هم باشند. این مشکل از آنجاست. لذا راحت حکومت کردن به این معنا نیست که یک پول بادآوردهای را خرج کنیم تا این دورهی چهارساله تمام شود. این مشکلی است که در دورههای مختلف در کشور وجود داشته است.