یک فضاپیمای ناسا روز دوشنبه درعملیاتی تمرینی با سرعت بسیار زیادی به یک سیارک برخورد کرد. این عملیات در شرایط کاملا واقعی و با هدف آمادگی برای روزی که اجرام آسمانی در حال برخورد با زمین باشند انجام شد.در این برخورد فضایی، فضاپیمای دارت با سرعت ۲۲۵۰۰ کیلومتر بر ساعت به سیارکی با فاصله ۱۱.۳ کیلومتری از زمین اصابت کرد. دانشمندان انتظار داشتند این برخورد باعث ایجاد یک حفره در سیارک شده، سنگ و خاک بسیاری را در فضا پراکنده کند و از همه مهمتر مدار حرکتی سیارک را منحرف سازد. النا آدامز مرکز کنترل ماموریت ناسا در حالی که بالا و پایین میپرید و دستهایش را در هوا تکان میداد گفت: «ما با سیارک برخورد کردیم.»تلسکوپهایی در سراسر دنیا و فضا برای ثبت صحنه به سوی نقطه برخورد نشانه گرفته شده بودند. اگرچه برخورد فورا قابل مشاهده بود، اما برای مشخص شدن میزان انحراف سیارک حدودا دو ماه زمان لازم است. در لحظه برخورد سیگنالهای دارت ناگهان قطع شدند. این عملیات ۳۲۵ میلیون دلاری، نخستین تلاش برای تغییر مکان یک سیارک یا هر جرم آسمانی طبیعی دیگری است. آدامز در کنفرانس خبری و در میان تشویق حضار گفت: «نخستین آزمایش دفاعی میان سیارهای ما موفقیت آمیز بود. فکر میکنم اهالی کره زمین حالا میتوانند بهتر بخوابند. من که قطعا میتوانم.»بیل نلسون، مدیر ناسا، پیشتر در توئیتی اعلام کرده بود: «نه، این صحنهای از یک فیلم نیست. پیش از این چنین صحنههایی را در فیلمهای همچون آرماگدون دیدهاید. اما مخاطرات زندگی واقعی زیاد است.» هدف عملیات روز دوشنبه سیارکی ۱۶۰ متری به نام دیمورفوس بود. این سیارک قمر سیارکی با اندازه پنج برابر بزرگتر به نام دیدیموس است که مواد تشکیل دهنده دیمورفوس را در فضا پراکنده میکند. دیدوموس در زبان یونانی به معنای دوقلو است.این زوج سیارکی سالهاست بی آنکه خطری برای زمین داشته باشند به دور خورشید میچرخند. همین موضوع آنها را به گزینهای ایدهآل برای آزمایش نجات زمین بدل کرد.فضاپیمای دارت که به اندازه یک یخچال متوسط است در ماه نوامبر به فضا پرتاب شد. این فضاپیما که توسط آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز ساخته شد، با استفاده از فناوری راهبری نوینی که در همین آزمایشگاه توسعه یافته است، هدایت شد. وظیفه مدیریت این عملیات نیز بر عهده آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز بوده است. دارت (DART) مخفف عبارت آزمایش تغییر مسیر سیارک دوگانه ( Double Asteroid Redirection Test) است. دوربینی که روی دارت سوار شده، قسمتی کلیدی از سیستم راهبری آن بود. این دوربین یک ساعت پیش از برخورد، سیارک دیمورفوس را به صورت واضح نشان داد.در تصاویری که آدامز و دیگر همکارانش در مرکز کنترل واقع در لورل مریلند لحظه به لحظه با هیجانی فزاینده دریافت میکردند، دیمورفوس بزرگ و بزرگتر میشد. در عرض چند دقیقه، دیمورفوس که تنها تصویر قابل مشاهده آنها بود، شبیه یک لیموی خاکستری غولآسا با تخته سنگها و قلوهسنگهایی بر سطحش دیده میشد. پس از قطع امواج رادیویی از فضاپیما، آخرین تصویر مخابره شده، ثابت ماند. پس از برخورد، دانشمندان در اتاق کنترل، همدیگر را به آغوش کشیدند و به هم تبریک گفتند. ماموریت آنها به اتمام رسیده بود و گروه به همین مناسبت جشن گرفت. آنها کمی هم به خاطر از دست دادن فضاپیما ناراحت بودند.