در دنیایی که ویترین‌ها هر لحظه در حال تغییرند و شبکه‌های اجتماعی ما را به مسابقه‌ی بی‌پایان «داشتن بیشتر» دعوت می‌کنند، مفهوم اصل‌گرایی همچون نسیمی تازه بر ذهن خسته‌ی مصرف‌کننده می‌وزد. اصل‌گرایی یعنی بازگشت آگاهانه به نیازهای واقعی، جدا کردن ضروریات از اضافات، و انتخاب آنچه حقیقتاً با زندگی ما هم‌راستاست. این نگرش، ارتباطی عمیق با مینیمالیسم دارد؛ سبکی از زندگی که ساده‌زیستی و کاهش وابستگی به اشیای غیرضروری را می‌ستاید و به جای انباشتن کالا، بر کیفیت تجربه‌ی زندگی تمرکز می‌کند.
مینیمالیسم تنها حذف وسایل نیست، بلکه تمرینی ذهنی برای شناخت اولویت‌هاست. بسیاری از خریدهایی که انجام می‌دهیم نه از نیاز واقعی، بلکه از هیجان لحظه‌ای، مقایسه‌ی اجتماعی یا احساس کمبود درونی سرچشمه می‌گیرند. اصل‌گرایی به ما می‌آموزد پیش از خرید بپرسیم: «آیا این کالا واقعاً زندگی من را بهتر می‌کند، یا فقط تمایل موقتی مرا ارضا می‌کند؟» این پرسش ساده، آغاز راهی است به سوی مصرف آگاهانه.
در این میان، فرهنگ تبلیغات نقش پررنگی در شکل‌دهی به رفتار خرید دارد. پیام‌های تجاری غالباً با برجسته‌سازی کمبود یا بزرگ‌نمایی نیاز، حس ناکافی بودن را در مخاطب تحریک می‌کنند. مینیمالیسم در برابر این جریان می‌ایستد و یادآور می‌شود که ارزش انسان به میزان دارایی‌هایش وابسته نیست. اصل‌گرایی با این نگاه همسوست و می‌گوید: هرچه کمتر به اشیا وابسته باشیم، آزادی بیشتری تجربه خواهیم کرد.
خرید مایحتاج واقعی، نخستین قدم در عمل به اصل‌گرایی است. تهیه‌ی خوراک سالم، پوشاک مناسب و وسایل موردنیاز کار و تحصیل، همگی بخشی از زندگی‌اند؛ اما تفاوت در حد و مرز است. به‌جای خرید چند لباس مشابه، انتخاب یک یا دو مورد با کیفیت بالاتر هم اقتصادی‌تر است و هم با محیط زیست سازگارتر. کاهش خریدهای اضافی نه‌تنها به پس‌انداز مالی کمک می‌کند، بلکه فشار روانی ناشی از نگهداری و مدیریت انبوه وسایل را نیز کم می‌سازد.
مینیمالیسم همچنین ما را به تجربه‌ی نوعی آرامش ذهنی دعوت می‌کند. خانه‌ای خلوت، به‌دور از وسایل انباشته‌شده، فضایی برای تمرکز و خلاقیت می‌آفریند. ذهن نیز با سبک‌تر شدن بار تصمیم‌گیری‌های خرید، فرصت می‌یابد انرژی خود را صرف موضوعات مهم‌تری کند: روابط انسانی، رشد فردی و لذت بردن از لحظه‌ها. اصل‌گرایی در این جا به معنی تمرکز بر اصل زندگی است؛ یعنی زیستن آگاهانه، نه صرف داشتن. از منظر اجتماعی، پرهیز از خریدهای اضافه اثراتی فراتر از زندگی شخصی دارد. مصرف کمتر به کاهش تولید انبوه و در نتیجه کاهش آسیب‌های زیست‌محیطی می‌انجامد. هر کالای خریداری‌شده ردپایی از منابع طبیعی، انرژی و نیروی انسانی با خود دارد. اصل‌گرایی با انتخاب آگاهانه، سهم ما را در حفظ زمین افزایش می‌دهد و نوعی مسئولیت‌پذیری جمعی می‌آفریند.
تمرین اصل‌گرایی نیازمند تغییر عادت‌هاست. می‌توان پیش از خرید، فهرستی از نیازهای واقعی تهیه کرد و خود را متعهد ساخت تنها به همان موارد پایبند بمانیم. فاصله انداختن میان «میل» و «خرید» نیز تکنیکی مؤثر است؛ چند روز فکر کردن پیش از خرید اغلب مشخص می‌کند که بسیاری از خواسته‌ها گذرا هستند. همچنین بازنگری در وسایل موجود، و بیرون گذاشتن چیزهایی که استفاده نمی‌شوند، یادآور می‌شود که اغلب بیش از آنچه نیاز داریم، داریم. اصل‌گرایی و مینیمالیسم هر دو ما را به یک حقیقت ساده می‌رسانند: زندگی خوب الزاماً پر از چیز نیست، بلکه پر از معناست. تشویق به خرید مایحتاج و پرهیز از خریدهای اضافه، تمرینی برای بازگشت به این معناست؛ انتخابی آگاهانه برای سبک زندگی آرام‌تر، مسئولانه‌تر و اصیل‌تر. با کم‌کردن انبوه اشیا، جا برای پررنگ‌تر شدن تجربه‌ها باز می‌شود؛ تجربه‌هایی که نه در سبد خرید، بلکه در عمق زیستن یافت می‌شوند.