تا نزديک ظهر در منزل مطالعه مي کردم . گزارش هاي عقب افتاده را خواندم . در جبهه ، تازه يي نداشتند؛ از مسامحه وزارت نيرو و کشاورزي در کارهاي مهندسي پشت جبهه، شکايت داشتند. نزديک ظهر براي احوالپرسي خدمت امام رفتم . در مورد شوراي عالي فرهنگ هم صحبت کردم که به جاي ستاد انقلاب فرهنگي عمل مي کند؛ آقاي ايرج فاضل وزير علوم از آن ناراضي است . راجع به جواز نرخ گذاري دولت روي کالا و خدمات پرسيدم که فتواي ايشان حکم اولي است يا ثانوي ؛ کميسيون بازرگاني مجلس به اين حکم نياز دارد. فرمودند ثانوي است و قرار شد بنويسند. از جنگ هم گزارش دادم و ايشان بر ضرورت تقويت امکانات فني صداوسيما براي جلوگيري از خرابکاري کشورهاي همسايه در ارتباطات تاکيد فرمودند. از ايشان خواستم که بيشتر با مردم حرف بزنند. عصر بيشتر وقتم را به مطالعه پرداختم .
*22 اكتبر 1979 پهلوی دوم ـ شاه برکنارشده ایران به اجازه جیمی کارتر رئيس جمهوري وقت آمريكا براي درمان بيماري سرطان خود وارد اين كشور شد و در يك بيمارستان نيويورك بستري گرديد. ورود وي به آمريكا با تظاهرات اعتراض آميز برخي از ايرانيان ساكن آمريكا و مخالفت تهران رو به رو شد و سرانجام بهانه تصرف سفارت آمريكا قرار گرفت كه فصلي از تاريخ عمومي معاصر را تشكيل مي دهد، زيرا كه به آن صورت، قبلا سابقه نداشت. درباره این سفر و نتایج آن که تا به امروز ـ هر روز وسعت و پیچیدگی بیشتری یافته و ایران و غرب بویژه ایالات متحده را در برابر هم قرار داده تفسیرهای گوناگون شده است. با گذشت 32 سال از آن زمان، مورخان هنوز نتوانسته اند علل و عوامل آن را دقیقا به دست دهند و بحران روابط ادامه خواهد داشت، زیرا که امکان سازش در افق نمودار نیست.
*بنا به تقاضاي عراق، موضوع جنگ براي اولين بار با عنوان تبعات طولاني شدن منازعه مسلحانه بين ايران و عراق، در دستور كار سي و هفتمين اجلاس عمومي سازمان ملل متحد قرار گرفت. مجمع عمومي در ۳۰ مهر ۲۲ ( ۱۳۶۱ اكتبر ۱۹۸۲ م) با ۱۱۹ رأي موافق، ۱ رأي مخالف (جمهوري اسلامي ايران)، ۱۵ رأي ممتنع و ۲۰ غايب، قطعنامه ۳۷/۳ را تصويب كرد كه مهمترين اقدام مجمع در قبال جنگ ايران و عراق به حساب ميآيد. عنوان اين قعطنامه خود حاكي از آن بود كه آنچه مجمع را وادار به صدور قطعنامه كرد ادامه منازعه است و نه شروع جنگ و تجاوز. همچنين تا زماني كه عراق در داخل خاك ايران پيشروي كرده بود، مجمع، سكوت و انفعال اختيار كرده بود ولي با آزادسازي خرمشهر و عقبنشيني و شكست سهمگين رژيم بعث، مجمع به فكر صدور قطعنامه افتاد. وجود تنها يك رأي مخالف به قطعنامه مجمع، جمهوري اسلامي ايران را به كلي از مجمع، در خصوص جنگ عراق با ايران، نااميد كرد.