امروزه حمل‌ونقل شخصی نه تنها ابزاری برای جابه‌جایی، بلکه نمادی از آزادی و استقلال فردی محسوب می‌شود. با این حال، موضوع موتورسواری زنان همچنان یکی از بحث‌برانگیزترین مسائل اجتماعی و حقوقی است. دیدگاه مخالفان برخی از مخالفان، موتورسواری زنان را با ملاحظات فرهنگی و اجتماعی توجیه می‌کنند. به گفته آنها، هنگام موتورسواری باد ممکن است لباس زنان جابجا شود یا موهایشان پریشان شود و حجابشان کامل رعایت نشود. این گروه معتقدند موتورسواری برای زنان با شأن اجتماعی و عرف فرهنگی سازگار نیست و علاوه بر آن، برخی مسائل ایمنی و پرخطر بودن رانندگی زنان را نیز مطرح می‌کنند. دیدگاه موافقان موتورسواری زنان اما بر حقوق قانونی و آزادی فردی تأکید دارند. هیچ قانون مصوبی زنان را از موتورسواری منع نکرده و اصول قانون اساسی، به ویژه اصل ۲۰ و اصل ۲۲، بر برابری حقوق زن و مرد و آزادی شهروندان تأکید دارند. اصل ۲۲ قانون اساسی، حق انتخاب شغل، حرفه و تحصیل را برای همه شهروندان تضمین می‌کند و به طور ضمنی شامل آزادی تردد و استفاده از وسایل نقلیه قانونی نیز می‌شود. به عبارت دیگر، محدود کردن زنان از موتورسواری بدون قانون صریح، با روح این اصل مغایرت دارد، زیرا مانع دسترسی آنها به شغل، تحصیل و فعالیت‌های اجتماعی می‌شود. علاوه بر این، موتورسواری امکان دسترسی راحت‌تر به کار، تحصیل و مراکز خدماتی را برای زنان فراهم می‌کند و محدودیت آن می‌تواند فرصت‌های شغلی و اقتصادی آنان را کاهش دهد. نمونه‌های جهانی نیز نشان می‌دهد که زنانی با حجاب کامل در کشورهای غیر اسلامی و حتی اسلامی، به راحتی موتورسواری می‌کنند و این موضوع با رعایت پوشش مناسب و کلاه ایمنی، هم ایمنی رانندگی و هم حجاب را تضمین می‌کند. این تجربیات می‌تواند الگویی برای ایران باشد تا ضمن حفظ ارزش‌های فرهنگی، حقوق شهروندی زنان نیز رعایت شود. در نتیجه: موتورسواری زنان مسأله‌ای است که در تقاطع حقوق، فرهنگ و اجتماع قرار دارد. در حالی که نگرانی‌های فرهنگی و ایمنی قابل توجه‌اند، حقوق قانونی و برابری جنسیتی نباید نادیده گرفته شود. اصلاح سیاست‌ها و اجرای برنامه‌های آموزشی و فرهنگی می‌تواند راهی برای رفع محدودیت‌ها و همزمان حفظ امنیت و شأن زنان باشد.