آیدین باقری
پژوهشگر اجتماعی
مرگِ سیاسی ای که به آدم رخصت می دهد تا امرِ
نپذیرفتنی را بپذیرد٬هرگز پدیده ای فردی نیست.
موریس بلانشو
پیش ازهرچیزلازم است بگویم گمان می کنم مقصود هنرمند گونه شناسی بوده است؛اینکه چطور منتقد و دیگرانی بر گونه نگاری تاکید کرده اند عجیب به نظر می رسد و البته که می توان آن را اشتباهِ سهوی تلقی کرد.مساله اصلی هم گونه شناسی بیلبوردهای تبلیغاتی تهی است.می گوییم گونه شناسی چون هنرمند ادعا می کند پیکر بندی مجموعه او طی بازه ی زمانی طولانی و کثرت نقاطِ جغرافیایی ثبت عکاسانه شده است.حال اینکه تمامی تیپ های بیلبود بر حسبِ تفاوت در فرم و محتوا را به زبان تجسمی بدل کرده یا نه مقوله دیگری خواهد بود.ساختار نمایشگاه کامیار را می توان خلاصه کرد در یک ویدیو٬ چاپ های دستی و رنگی از بیلبوردها٬میز نورِ حاوی نگاتیو تقطیع نشده از شعارهای سال پیرامونِ حوزه ی اقتصای و کارخانه های به گِل نشسته که ثبت شده است و درنهایت فریم هایی قطع بزرگ و درخشان به سیاق دوسلدورفی ها.
جانِ روایتِ هنرمند اتصالِ قصه بیلبورهای تهی در نسبت با اقتصاد سیاسی از نفس افتاده است. تاکیدا می گویم اقتصادِ سیاسی چون تصور می کنم بر اساس آنچه در سطح بازنمایی عکاسانه و گزینش فریم ها دیده ام به نشانه هایی پرداخته شده است که مسیرِ ما را به مجموعه ای از سیاست گذاری دولت ارجاع می دهد که در عمل منتهی به ناکارآمدی بنیادین شده است.اینکه هنرمند توانسته چیزی را ببیند که در نسبت با فشارِ ویران کننده روزمره «ما» ٬ناچیز قلمداد می شود و حتی ممکن است سَرسَری از کنارشان عبور کنیم می تواند قابل تامل باشد چرا که امرِ به حاشیه رانده شده یا ناچیز مانده را از نو تبدیل به سوژه کرده است. حالا این سوژه عظیم به صرفِ ثبت عکاسانه و ویژگی های زیبایی شناسانه ما را ارضا می کند که بسنده کنیم به این گفته که هر دم از این باغ بری می رسد؟این هم شاهدی دیگر از فشل بودن شرایط کنونی؟خواهم گفت : خیر.اول اینکه نمایشگاه یادآوری این مهم است که چگونه ما از هر مسیری٬ مقصدمان به امرِ سیاسی و بالطبع اتخاذِ سیاست در مواجهه با آن ختم می شود حتی در اتمیزه ترین حالت ممکن اگر به خانه هایمان پناه برده باشیم.در چنین بستری اگر از تاریخ هنر بی توجه به تاریخِ جامعوی سخن بگوییم بر طبلِ حماقت کوبیدن خواهد بود.و مجسمه های بی نام به ما می گوید آنچه که می بایست حساسیت زا باشد و ما را به جامعه گِره بزند بازگشت و تصویر پذیر کردن چیزی است که همسو با مطالبات تلنبار شده قرار می گیرد.چنین کنش هوشمندانه ای کم از کنش مداخله گرانه در فضای تجسمی ندارد.آنچه در صحنه اصلی رقم می خورد یعنی زیست- سیاست است نه آنچه ذیل «هنرِ بازاری» می خواهیم به خورد مخاطب بدهیم و با برچسبِ دست مالی شده و مبتذل «شاعرانگی» غسل تعمید اش دهیم.
دوم این تهی بودن معطوف به چیست؟مماشات را اگر کنار بگذاریم این تهی بودن تمامِ هستی ما را احاطه کرده و توضیح می دهد.رد و نشانِ اینکه چطور اکنونِ ما در شیبِ تند سقوط سرعت می گیرد را باید در تمامی ندانم کاری ها٬ سهل انگاری ها٬ فقدانِ کارایی و کارآمدی و ...حاکمیت های دولت تمامیت خواه جستجو کرد که منتهی به مصیبت زده ماندنِ این بیلبورد ها شده است و ایضا فقدان استمرارِ مطالبه گری های ما در بزنگاه های سرنوشت سازی که به هزار و یک دلیل به بار ننشست و امکان اصلاح و امید به آن را هر بار نقش بر آب کرد.در این ماراتن طولانی که ما اندیشه ورزی مان ذیل ملت-دولت همه چیز را تفسیر می کند حتی اگر آن ها که بر مسند قدرت نشسته اند نپذیرند. «ما» از درون و بیرون تهی شده است و حالا ما مانده ایم و بقایای ویران. کامیار را تحسین کنیم که ویرانی و تهی شدن ما را در برابرمان قرار داده است؟ به به چه فریم های قطعِ بزرگِ درخشانی واووو. نه! هنرمند را تحسین می کنیم که در وهله اول آرشیوِ استخوان داری در روزهای سردرگمی و بلاتکلیفی به جا گذاشته است.در وهله دوم او می گوید بنگر ای خواب زده٬ اگر بنشینی این سرنوشتِ محتومِ دیگر آبادهاست.طولی نخواهد کشید که این ساختارِ بصری گونه شناسانه در دیگر سازه ها و ناسازه ها نمو پیدا خواهد کرد.