در عصر شتاب‌زده‌ای که دیپلماسی، اقتصاد، فرهنگ و زندگی روزمره چون نخ‌های ظریفی در هم تنیده‌اند، آینده‌ی ملت‌ها بیش از هر زمان، در گرو تصمیم‌های امروز است؛ تصمیم‌هایی که در اتاق‌های دربسته مذاکره گرفته می‌شوند اما پژواک آن‌ها در کلاس‌های درس، سفره‌های خانه، بیمارستان‌های کودکان، و رؤیاهای نسل نو شنیده می‌شود.
کودکان نسل زد که امروز نوجوانان کنجکاو و متفکر این سرزمین‌اند و کودکان نسل آلفا که در آستانه‌ی ورود به دنیای پرچالش فردا هستند، بیش از هر گروهی در معرض پیامدهای تصمیمات سیاسی و اقتصادی‌اند که بدون حضور و صدای آنان اتخاذ می‌شود.
در شرایطی که تحریم‌ها، محدودیت‌ها و بن‌بست‌های سیاسی همچون غباری سنگین بر سر معیشت، آموزش، سلامت و روان کودکان ایران نشسته‌اند، مذاکره نه صرفاً یک ابزار سیاست خارجی، که یک تعهد اخلاقی، انسانی و حقوقی است.
بر اساس اسناد بین‌المللی چون کنوانسیون حقوق کودک، دولت‌ها موظف‌اند که مصالح عالیه‌ی کودک را در صدر تصمیم‌گیری‌های خود قرار دهند. آیا می‌توان از مصالح عالیه سخن گفت، بی‌آنکه دسترسی کودک به غذای کافی، داروی مناسب، آموزش باکیفیت و زیست در امنیت روانی و اقتصادی را تضمین کرد؟
اینک، نسلی در راه است که چشم در راه صلح، گفت‌وگو و تفاهم دارد. کودکان آلفا، با دنیایی دیجیتال، مرزهای باز اطلاعاتی و ذهن‌هایی بیدار، دیگر پذیرای تکرار سیاست‌های فرسوده و خودمحورانه نیستند. سکوت امروز ما، می‌تواند فریاد نارضایتی فردای آنان باشد. پس اکنون، نه فقط برای یک توافق سیاسی، که برای آینده‌ی کودکانی که هنوز فرصتی برای انتخاب نداشته‌اند، باید توافق کرد.
آینده، نه در شعله‌های رقابت‌های ژئوپلیتیکی که در لبخند مطمئن یک کودک هنگام باز کردن کتابی نو، در آرامش مادری که بدون اضطراب دارو برای فرزندش می‌خرد، و در رؤیای نوجوانی است که از پشت میز درس به فردایی روشن فکر می‌کند، ساخته می‌شود. و این آینده، در گرو تصمیم‌هایی است که امروز گرفته می‌شوند؛ تصمیم‌هایی که باید بر پایه‌ی مسئولیت‌پذیری، عقلانیت دیپلماتیک و احترام به کرامت انسانی بنیان نهاده شوند.
اگر دولت‌ها به راستی به مصالح عالیه‌ی کودک، به عدالت اجتماعی و به صلح پایدار باور دارند، باید زبان تفاهم را بر طنین تهدید ترجیح دهند. باید به‌جای تقابل، به هم‌زیستی بیندیشند و به‌جای اصرار بر انزوا، به گفت‌وگویی پایدار تن دهند. برای نسلی که در جهانی پیچیده، چندرسانه‌ای، پرچالش و پرامید رشد می‌کند، دیگر نمی‌توان با ابزارهای فرسوده‌ی دیروز، آینده‌ای سالم و عادلانه ساخت.
مذاکره، مصالحه، توافق، این‌ها واژگان ساده‌ای هستند که می‌توانند زیربنای جهانی امن‌تر و انسانی‌تر باشند. اینک زمان آن است که از حصارهای ایدئولوژیک فراتر برویم، صدای خاموش کودکان را بشنویم و در سایه‌ی تعهد به انسانیت، توافقی برای فردای ایران و برای فرزندان این خاک رقم بزنیم؛ توافقی نه برای قدرت، بلکه برای زندگی.
منبع: دیپلماسی ایرانی