نخستین نمایشگاه انفرادی «بلانش هوشده-مونه» در ایالات متحده برگزار می‌شود. امپرسیونیسم همیشه مورد علاقه طرفداران بوده است و زمانی که این جنبش فرانسوی سال گذشته صدوپنجاهمین سالگرد خود را جشن گرفت، موزه‌های سراسر جهان با نمایشگاه‌های پی‌درپی آن را گرامی داشتند. مناظر نقاشی‌شده با ضربات آزاد قلم‌مو اثر «کلود مونه»، یکی از بنیان‌گذاران برجسته این جنبش، در همه جا دیده می‌شد. اما آثار هنری از مونه‌ی دیگر چندان دیده نشد.
در حقیقت، «مونه»ی دیگر، یعنی «بلانش هوشده-مونه»(Blanche Hoschedé-Monet) هرگز نمایشگاه انفرادی در ایالات متحده نداشته است (هرچند چند نمایشگاه در کشور زادگاهش، فرانسه، داشته است). تنها یک موسسه عمومی آمریکایی یعنی موزه هنر کلمبوس(Columbus) در اوهایو، آثار او را به نمایش گذاشته است و موزه‌های فرانسوی که نقاشی‌های منظره او را در اختیار دارند، بیشتر آن‌ها را در انبار نگه می‌دارند. البته تا به امروز. با افتتاح نمایشگاه «بلانش هوشده-مونه در نور» در «موزه هنر اسکنازی» (Eskenazi Museum of Art) در دانشگاه ایندیانا در ۱۴ فوریه، این نمایشگاه و کاتالوگ همراه آن نخستین نمایشگاه انحصاری درباره او در ایالات متحده خواهند بود.
«ژان-پیِر هوشده»، برادر کوچکتر «بلانش هوشده» در مقدمه یک نمایشگاه از آثار او در سال ۱۹۶۰ در گالری‌های چارلز ای. اسلتکین در نیویورک این سوال را مطرح کرد: «چرا استعداد بلانش هوشده، که مدتی است مورد تردید نیست، همچنان نادیده گرفته می‌شود؟»
او سپس پاسخ داد: «پاسخ به این سوالات آسان است: الف) زیرا بلانش هوشده هرگز کمترین جاه‌طلبی را نداشت؛ ب) زیرا عروس کلود مونه بودن دقیقاً همان دلیلی بود که باعث شد از حمایت او یا از نام بزرگی که به او نیز تعلق داشت، بهره‌ای نبرد؛ ج) زیرا او تنها برای لذت شخصی خود نقاشی می‌کرد.»
«هوشده-مونه» در طول زندگی خود حدود ۳۰۰ اثر نقاشی کرد. با این حال، ارتباط او با «مونه» زندگی‌اش را تعریف کرد و همچنان بر کارهایش سایه افکنده است. اوضاع زمانی پیچیده‌تر می‌شود که نقاشی‌های او تا حدودی شبیه آثار مونه به نظر می‌رسند.
«هالی پیرس»، معاون سرپرست بخش هنر اروپایی در موزه هنر اسکنازی و برگزارکننده این نمایشگاه، می‌گوید: «در نگاه اول، آثار او شباهت زیادی به نقاشی‌های مونه دارند. اما وقتی آثار هوشده-مونه را از نزدیک ببینید، می‌توانید تفاوت‌های آن را تشخیص دهید.»
«هوشده-مونه» بخش زیادی از آموزش‌های خود را از «مونه» فرا گرفت، اما استقلال سبکی خود را نیز توسعه داد. او نقاشی‌ها را به صورت مجموعه‌ای خلق می‌کرد، به عنوان مثال، یک سوژه واحد را از زوایای مختلف نقاشی می‌کرد. این کار با روش «مونه» که سری‌هایی از یک موضوع را در ساعات مختلف روز نقاشی می‌کرد، تفاوت داشت.
در مواقعی که این دو هنرمند با هم به فضای باز می‌رفتند و در کنار هم سه‌پایه‌های خود را می‌گذاشتند و یک موضوع مشترک را نقاشی می‌کردند، نقاشی‌ها در نهایت تفاوت‌هایی با هم داشتند. «پیرس» توضیح داد: «او سعی نمی‌کرد دقیقاً همان چیز را نقاشی کند. او واقعاً تلاش می‌کرد ترکیب‌بندی را به شیوه خودش بسازد.»
ترکیب‌بندی‌های «هوشده-مونه» معمولاً برنامه‌ریزی‌شده‌تر و متعادل‌تر بودند، در حالی که «مونه» بیشتر بر حس و حال جوی و ثبت یک لحظه گذرا تمرکز داشت. آثار او نه تنها از نقاشی‌های مونه متمایز بودند، بلکه در مقایسه با همتایان زن خود مانند «مری کسات» و «برت موریسو» نیز متفاوت به نظر می‌رسیدند.
«هوشده-مونه» تقریباً به طور کامل یک نقاش منظره‌پرداز بود که در فضای باز کار می‌کرد.
«پیرس» افزود: «حتی شگفت‌انگیزتر این است که او این نقاشی‌های بلندپروازانه در فضای باز را خلق می‌کرد، زیرا معمولاً در میان هنرمندان زن، به ویژه در اواخر قرن نوزدهم، بیشتر دیده می‌شود که آن‌ها به سوژه‌های داخل خانه می‌پردازند تا اینکه به طور جدی به منظره‌نگاری در فضای باز بپردازند.»
«هوشده-مونه» در سال ۱۸۸۲ میلادی نقاشی مناظر در فضای باز را آغاز کرد و خانواده‌ی بلانش در سال بعد به ژیورنی نقل مکان کردند و او از همان زمان به مونه در پیاده‌روی‌های روستایی و نقاشی در فضای باز ملحق شد.
داستان اولین ملاقات بلانش و کلود مونه و پیچ‌وخم‌های رابطه‌شان، خود به‌تنهایی یک ماجرای طولانی و پر پیچ‌وخم است.
بلانش در دوران کودکی در میان مجموعه‌ی هنر مدرن پدرش یعنی «ارنست هوشده» بزرگ شد. در ۱۱ سالگی، پدرش از «کلود مونه» ۳۵ ساله خواست که چند تابلو را برای اتاق نشیمن ویلای تابستانی آن‌ها نقاشی کند.