رستورانی را تصور کنید که سرآشپز آن تنها یک غذا در منوی خود سرو می‌کند،
جدا از مشتریانی که برای آن غذا سرو دست می‌شکنند یا خیر، با توجه به تنوع ذائقه و سلیقه انسان‌ها طبیعتاً بسیارند کسانی که غذای آن سرآشپز را دوست نداشته باشند و یا بعد از چند بار خوردن آن غذا زده می‌شوند و در نهایت به رستورانی دیگری خواهند رفت که منوی آن پر از غذاهای رنگارنگ است تا بتواند حق انتخاب داشته باشند.
داستان این رستوران و سرآشپز خیالی در دنیای واقعی ما به‌گونه‌ای دیگر در جریان است و آن مسئولانی هستند که آشی را برای ملت پخته‌اند که یک وجب روغن دارد.
البته تفاوت مسئولان با آن سرآشپز خیالی این است که مسئولان این آش را به خوردمان می‌دهند.
مسئولانی که اصرار دارند لباس شهروندان را مانند لباس فرم مدرسه یکدست و یک‌شکل کنند، مثل همان سرآشپزی است که در منوی خود فقط یک غذا سرو می‌کند. این دلیل اصلی روی آوردن بازار پوشاک و مردم جامعه به تولیدات خارجی است. چیزی که از دید مسئولان، پوشش خلاف عرف جامعه است، البته که تولیدات خارجی را بر اساس فرهنگ خودشان تولید کردند، نه فرهنگ مسئولین ما.
مسئولین باید بدانند اگر نیاز مردم را پاسخگو نباشند سلیقه به سمت دیگری سوق پیدا می‌کند و همان‌طور که غذا تنها برای پر کردن شکم نیست لباس هم تنها برای پوشاندن استفاده نمی‌شود، هردوی این مقوله یک صنعت بزرگ هستند که بزرگ‌ترین گردش‌های مالی دنیا را تحت برندهای معتبر و بزرگ در خود دارند.
درواقع شاید دلیل عمده استفاده جامعه از لباس‌های خارجی گرایش به برهنگی نیست بلکه نبود تنوع و جذابیت در تولید داخلی است .
وقتی شهروندی را به خاطر پوشش مورد پیگرد قانونی قرار می‌دهند در گام اول باید بازاری پر از لباس‌های متنوع و جذاب برای وی فراهم شود .
اما بزرگ‌ترین اقدام دولت با بودجه‌های میلیاردی برخورد با بی‌حجابی، برگزاری چند نمایشگاه کم بازده با محوریت چادر بوده است.
سؤال بدون پرسش این است که اقدامات دولت درزمینه مبارزه با بی‌حجابی و تهاجم فرهنگی با توجه به در دست داشتن صداوسیما آموزش پرورش و تبلیغات اسلامی و حوزه‌های علمیه و گشت ارشاد و ده‌ها دستگاه دیگر با ردیف بودجه‌های کلان چه تأثیری در صنعت پوشاک ایران گذاشته است؟
خروجی اقدامات را در بازار باید جستجو کرد اینکه چند درصد بازار ایران را لباس ایرانی در دست دارد. طبق آمار ۷۰ درصد بازار در دست پوشاک خارجی است. کشوری با ۱۰ هزار سال قدمت در پوشاک که از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب آن دارای متنوع‌ترین پوشش و لباس در تاریخ دنیا بوده است نه‌تنها جایی در مد و لباس دنیا ندارد بلکه در بازار داخلی خود نیز سهمی ندارد
نظام آموزشی بااین‌همه زیرساخت‌های کلان نتوانسته یک طراح را به دنیا معرفی کند و کشوری که بااین‌همه قدمت و فرهنگ و تمدن یک برند لباس شناخته‌شده در دنیا ندارد . این نقطه‌ای که مسئولین باید به آن پردازند . چرا که فرهنگ را باید با فرهنگ پاسخ داد نه با زور و تهدید و پیگرد قانونی.