من جمعه پیش رأی ندادم و جزو آن ۶۰ درصدی بودم که از تنها سلاح خود برای رساندن پیام اندوهشان به شیوه حکمرانی استفاده کردند، اما این جمعه تصمیم گرفتم رای بدهم. در ایننوشته قصد تبلیغ و تشویق مخاطب را به رای دادن ندارم. فقط سیر تحول در تصمیم گیری ام را بیان می کنم تا کسانی به ویژه اهالی فرهنگ و هنر که مثل من فکر میکنند، یک بار ذهنیت خود را بازنگری کنند. در واقع کسی را تشویق به رای دادن و نهی از رای دادن نمی کنم. چون حق ندارم. چه بسا همین آقای پزشکیان که تنها گزینه اصولگرای معتقد به اصلاحات و عبور کرده از نظارت استصوابی است، روزی اشک ما را دربیاورد و ناامیدمان کند، اما رای ندادن در مرحله دوم برای من عین حرکت در تاریکی است. با رای دادن حداقل می دانم رد مطالباتم کجاست. حرکت در تاریکی در این مرحله برایم ترسناک است. من هم، رای ندادن مرحله اول را درست می دانم هم، رای دادن در مرحله دوم را برای «خودم» درست می دانم. باز هم تاکید می کنم قصد تشویق و تاثیرگذاری بر مخاطب این نوشته را ندارم، فقط بیایید با هم بررسی کنیم. در هیچ زمانی مثل الان به موضوع مشارکت در انتخابات فکر نکرده بودیم. این نشانه پیشرفت است. ما اهالی فرهنگ و هنر در جست و جوی معنا هستیم. هنر ما بیان احساسات خودمان و همذات پنداری با رنج مردمان است. مثلا اگر شعر خوبی بنویسیم، مخاطب به ما می گوید حرف دل ما را زدی. یعنی من نمی توانستم بیان کنم اما تو بلد بودی از کلمات به خوبی استفاده کنی و حرف دل مرا بزنی.
اهل فرهنگ و هنر خودش را از مردمی که به خاطر گرسنگی، تحقیر، اعتراض، حجاب، تن فروشی، مواد مخدر، دزدی، دروغ، خیانت به کشور، بی عدالتی و بی توجهی به حقوق حیوانات رنج می کشند، جدا نمی داند. به همین دلیل بخش مهمی از اهل فرهنگ به راحتی جزو همان ۶۰ درصد خاموش قرار گرفته است.
اهل اندیشه برای انتخاب سرنوشت خود به آسانی مجاب نمی شود. بررسی می کند. فکر می کند و برای رای خود ارزش قائل است چون باید وجدان بیدار جامعه باشد.
به این نتیجه رسیده ام که رای دادن در مرحله دوم حرکت در مه است، اما رای ندادن حرکت در تاریکی است.
من صادقانه می گویم که برای اصلاح و تغییر مسائل کشور در کف خیابان نمی جنگم. شاید نمی توانم. شاید می ترسم. شاید باور ندارم. من در عرصه فرهنگ مبارزه کرده ام. سی سال از بهترین سال های جوانی ام را صرف نشر کتاب و مقاله برای روشنگری کرده ام و در کنفرانس های بین المللی از فرهنگ و هویت ایرانی سخن گفته ام.
فاصله بین حاکمیت و نسل جوان (زد) به خاطر مدیریت نادرست، یک سو نگر و «مردم را دشمن پنداشتن» ایجاد شده است.
من طی سه دهه کار فرهنگی جدی دریافته ام و آموخته ام که از کلی نگری، کلی گویی و وهم اندیشی دوری کنم.
حوزه فرهنگ و هنر به دلیل قدرت و امکان بزرگ خلاقیت گاهی به مرزهای کلی نگری نزدیک می شود. من سال ها از این کلی گویی آسیب دیده ام و حتی در دوره ای مجبور به تعطیلی موقت نشر و مجله برای پرداخت بدهی های سنگین از طریق کار برای دیگران شده ام که تبعات آن برایم تا به امروز ادامه دارد.
زیرا شنیدن کلی گویی ها و ناسزاگویی ها به زمین و زمان و این و آن، و نداشتن راه حل برای کسب درآمد از کار فرهنگی مرا به بیراهه برد.
روزی که کتاب های ته انبار انتشاراتم را که به اندازه آپارتمان ۶۰ متری می شد، می خواستم ببخشم، راه حل آسان و فوری برای بخشیدن آنها پیدا نکردم. هیچ کتابخانه و جمعی حاضر به دریافت کتاب ها از من نشد. فقط با خواهش و تماس با دوستان توانستم به اندازه یک نیسان کتاب را به چند نقطه محروم بفرستم زیرا از پس هزینه ارسال همه کتاب ها برنمی آمدم بنابراین بقیه را خمیر کردم و همزمان برای کتابها و درخت ها گریستم.
دنیای ما تغییر کرده است. زندگی به من واقع گرایی را آموخته است.
مملکت به نقطه ای رسیده که کار فرهنگی اصیل در شیوه حکمرانی اهمیت چندانی ندارد، زیرا قشر مولد فرهنگ در تامین نیازهای اولیه زندگی درمانده است و کنترل های نامعقول و خارج از چهارچوب قانون، میل به خلاقیت را از بین برده است.
معلوم نیست پزشکیان که همزبان مادری من است، بتواند کاری شگفت انگیز کند یا در حالت بدبینانه معلوم نیست به رای ما وفادار باشد با این که به قول خودش تضمین داده و گردن گرو گذاشته است، از طرفی انتخاب او از ترس رقیب که می گویند ترسناک است و در عمل معلوم نیست چنین باشد، مشخص نیست کار درستی باشد، اما وقتی چاره دیگری نمی بینم، به یقین رای ندادن در این مرحله حرکت در تاریکی است.
من جوانی ام را در این کشور گذاشته ام و به پیشنهادها و امکان های رفتن «نه» گفته ام، نه از سر سیری که از سر وابستگی به خاک و خانه. بنابراین در همین خانه ای که محکوم به زندگی در آن هستم، تنها راهی که دارم تلاش برای رنگ آمیزی در و پنجره است تا بتوانم محیط خانه را آسانتر تحمل کنم ولو اینکه فردا این رنگ جدید دلم را بزند، آن وقت دست به کار می شوم و رنگ دیگری را انتخاب می کنم تا زمانی که امکان تعویض در و پنجره های فرسوده برایم امکان پذیر شود!