استیفن دویل طراح گرافیکی است که از کتاب‌ها حجم‌هایی تودرتو می‌سازد که طرز تلقی از کتاب را، به عنوان شیئی که باید از ابتدا به انتها خط به خط خوانده شود و درک آن منوط به رعایت تسلسل تحمیلی خطوط است، تغییر می‌دهد و محتوای کتاب را تابعی از فرمِ فضایی آن می‌کند.
به گزارش همشهری آنلاین، حالا که در هفته کتاب هستیم و همه سعی می‌کنند کتاب را ــ که روز به روز بیشتر از زندگی‌مان حذف می‌شود و کمتر و کمتر می‌خوانیم ــ به جنبه‌های مختلف زندگی مرتبط کنند و نشان دهند کتاب چقدر مستقیم و غیرمستقیم به همه‌چیز مربوط است، ما هم رفتیم سراغ ارتباط کتاب و هنرهای تجسمی و مجسمه‌سازی با کتاب. درست خواندید، مجسمه‌سازی با کتاب. مگر می‌شود با کتاب مجسمه‌سازی کرد؟ بله، این کاری است که استیفن دویل، طراح گرافیک، انجام می‌دهد. دویل از کتاب‌ها حجم‌هایی تودرتو می‌سازد که طرز تلقی از کتاب را، به عنوان شیئی که باید از ابتدا به انتها خط به خط خوانده شود و درک آن منوط به رعایت تسلسل تحمیلی خطوط است، تغییر می‌دهد و محتوای کتاب را تابعی از فرمِ فضایی آن می‌کند. دویل در دوران کودکی در بالتیمور پرستاری داشت که ستون‌های روزنامه را به جای اینکه عمودی بخواند و پایین برود، افقی می‌خواند تا معنای جدیدی بیافریند. این بازی با لغات الهام‌بخش سرگرمی دوره بزرگسالی استیفن شد تا از کتاب‌ها مجسمه بسازد. او می‌گوید: «من این مجموعه را زمانی شروع کردم که «هایپرتکست» یک اصطلاح بدیع اینترنتی بود. مرتبط کردن یک متن به متنی دیگر کاری بسیار عجیب‌وغریب بود. من کنجکاو بودم اگر خطوط یک کتاب در جایی دیگر به خطوط صفحات دیگر متصل شود چه می‌شود.» از آن زمان، او مجسمه‌هایی را برای نشریاتی از جمله «نیویورکر» و «وایرد» ساخته است. برخی‌ها ممکن است این کار دویل را بی‌حرمتی به ساحت کتاب قلمداد کنند (البته او تمام کتاب‌هایی را که با آنها مجسمه می‌سازد، اول می‌خواند و بعد برش می‌دهد)، ولی دویل نظر دیگری دارد. او معتقد است: «این مجسمه‌ها گواهی بر قدرت زبان هستند. من آنها را به عنوان ایده‌هایی در نظر می‌گیرم که فرم فیزیکی پیدا کرده‌اند و اجازه یافته‌اند صاحب سایه شوند.»