ابوالفضل فاتح در یادداشتی به بررسی ابعاد مختلف رخدادهای اخیر فلسطین پرداخته است. گزیدهای از این یادداشت به نقل از شفقنا در ادامه میآید.
آپارتاید و اشغالگری خصیصههای هویتی و جداییناپذیر رژيم اسرائیل است. ازاینروست که وزیر جنگ این رژيم رسماً در برابر چشم جهانیان ابراز میدارد که «آب و برق و سوخت و غذای غزه را یکسره قطع میکنیم و با آنان نظیر حیوان معامله میکنیم». این سخنان بهعنوان یک ننگ تاریخی از مقامات اسرائیلی دور از انتظار نیست. آمریکا در تاریخ سازمان ملل ۸۳ بار از وتو بهره برده است که ۵۳ بار آن مستقیماً در منع هرگونه انتقاد از اشغالگری و خشونتهای اسرائیل بوده است. بارها از زبان سران کشورهای غربی شنیدهایم که «اسرائیل حق دفاع از خود را دارد»، همین روزها انگلستان و آلمان و فرانسه نسبت به هر نوع حمایت از فلسطین هشدار دادهاند و حتی در مواردی محکومیت زندان وضع کردهاند و حتی دست گرفتن پرچم فلسطین را جرم انگاری میکنند.
*کشتار غیرنظامیان
کشتار کودکان و بیگناهان، یا اسارت گرفتن غیرنظامیان در هر نقطه از جهان محکوم است. در تعالیم غنی ما سفارش بسیار به کودکان وزنان و غیرنظامیان و بیگناهان و اخلاق در جنگ شده است. معتقدم باید همواره مراقب افراد غیرمسلح و رعایت اصول انسانی بود و در این خصوص تفاوتی در دین و مذهب و نژاد و مسلمان و مسیحی و یهودی و زرتشتی و …. نیست؛ و البته حساب اشغال گر و اشغالشده را یکی نمیدانم. سخنان بیحساب بایدن و ترامپ و سران انگلیس و فرانسه و آلمان را شنیدیم. آقای اوبامای فارغالتحصیل حقوق استنفورد چگونه میتواند، چشم بر خون و اشک کودکان مظلوم غزه ببندد و اشغالگری را نبیند و صرفاً تصریح کند «در کنار متحد خود اسرائیل ایستادهایم!».
*فلسطین، مسئله همه
مسئلهی فلسطین چه بخواهند چه نخواهند و چه بخواهیم و چه نخواهیم، مسئلهی کل خاورمیانه و مسئلهی همه جهان است و با این سانسورها منتفی نمیشود. البته در اینسو نیز کمکاریهای فراوانی صورت گرفته است. ضعف رسانهای کشورهای مسلمان و سستی ارادهی حکام، موجب شکل نگرفتن جامع پشتیبانیها و رنج مضاعف فلسطینیان بوده است. از همین ضعف است که غرب تاکنون به نام صلح، جنگ را به فلسطینیان تحمیل و جز کرنش در برابر اسرائیل مطالبهای نداشته است. آمریکا هفتادسال است آبروی خود را صرف امنیت برای رژیم اسرائیل کرده است، اما آنچه دربارهی آن میتوان گفتوگو کرد میزان مداخله در امر فلسطین است که باید تابعی از تعالیم، اصول وجدانی و حقوقی و مصالح عالیهی هر ملت باشد.
*آزادی فلسطین، آزادی منطقه
تاریخ غمبار فلسطین، ننگ دنیای متمدن است. تاریخ منازعهی فلسطین و اسرائیل و تاریخ اشغال این سرزمین با اخبار شبانگاهی هفتم اکتبر ۲۰۲۳ آغاز نشده است. هفتادسال است که فلسطینیان در جستجوی حق موجودیتی هستند که با هویتشان یعنی سرزمین اجدادی، تاریخ، زبان و فرهنگشان گرهخورده است. هفتادسال است، سرزمین ملتی را اشغال و رژیمی را اختراع کردهاند که به هیچ معاهدهی صلح و به هیچ قطعنامهی سازمان ملل و به هیچ اصل انسانی پایبند نبوده و علاوه بر فلسطین به همهی سرزمینهای اطراف از مصر و سوریه و اردن و لبنان تجاوز کرده و از هرکدام قطعهای را غصب کرده،
*احتمال تئوری توطئه؟
این روزها پس از داستان ۷ اکتبر، برخی پای «تئوری توطئه» را به میان کشیده و ابراز میکنند کار خودشان است. این نگاهها بیشتر از سوی کسانی است که هیمنه ی اسرائیل را غیرقابل فروپاشی میبینند. اگر سیستمی مجبور باشد برای انفعال دشمنش به توطئهای با چنین ابعادی دست بزند و هیمنه ی خود را در معرض چنین طوفانی قرار دهد، این بیشتر به معنی قدرت دشمن آن سیستم است نه کیاست آن سیستم. اما اینکه ممکن است زخمخوردگان از این شرایط اغتنام فرصت کرده و در اندیشهی تسویهحسابهای سیاسی و نظامی در جهان برآیند، دور از ذهن نیست.
*انگیزه عملیات هفت اکتبر (15 مهر) فلسطین
به نظر میرسد عملیات فلسطینیها نیز با این انگیزه طراحیشده بود که بتواند این معادله را بهکلی تغییر داده و ازنظر زمانی روند عادیسازی روابط اعراب با اسرائیل بهویژه عربستان را (که بر سرنوشت و سرشت فلسطین تأثیرگذار است) متوقف کند و ازنظر نظامی هیمنه ی امنیتی اسرائیل را در ابعاد بیسابقهای بشکند و با گرفتن بیشترین اسیر، در پایان این دور از درگیریها در موقعیتی قرار بگیرد که بتواند در گفتوگوهای آتی به حداکثر امتیاز با منافع بلندمدت و تضمین ثبات دست یابند. چنانکه جنوب لبنان در گفتوگوهای ۲۰۰۶ تا حد بالایی به آن دستیافت.
غزه آزمون وجدانهای بیدار و خاموش است و هر قطرهی خون در غزه، شرم بشریت است. اگر فلسطینیان متحد و کشورهای اسلامی به همان اندازه که غربیها سوی اسرائیل را گرفتهاند، بر فلسطین استواری کنند، میتوانند سرنوشت فلسطین و منطقه را برخلاف ارادهی قدرتها تغییر دهند. در این صورت است که شاهد چهرهی جدیدی در منطقه خواهیم بود. به نفع همه است که به صحنه بیایند و کاری کنند. البته، تاریخ ۷۰ ساله گواهی داده است هیچگاه خشونتها به امنیت اسرائیل ختم نخواهد شد و با نسلکشی، ارادهها نخواهد شکست. اگر همهی نیروهای مسلح را هم نابود کنند که البته نمیتوانند، کودکان زخمخوردهی امروز، روزی سر برافراشته و حقوق سرزمینشان را خواهند ستاند. مگر روزی که فلسطینیان جز سنگ چیزی در اختیار نداشتند، ماجرا فیصله یافت؟