پیکر بیجان راب راینر، بازیگر و کارگردان برجسته آمریکایی، در خانهاش در کنار همسرش میشل سینگر کشف شد. بر اساس گزارش پلیس لسآنجلس، این زوج با ضربات چاقو به قتل رسیدهاند و موضوع بهعنوان قتل در حال بررسی است. راینر ۷۸ ساله بود و از چهرههای شناختهشده سینما و تلویزیون آمریکا به شمار میرفت. راینر فرزند کارل راینر، نویسنده و کمدین مشهور، بود و نخستین بار با بازی در نقش مایکل «میتهد» در سریال کمدی شبکه CBS توجهها را جلب کرد و برای آن جوایز امی ۱۹۷۴ و ۱۹۷۸ را دریافت کرد. او سپس به نویسندگی سریالهایی همچون «ساعت کمدی برادران اسماترز»، «روزهای شاد» و «همه در خانواده» پرداخت و در سال ۱۹۸۴ با فیلم «این اسپینال تپ است»، مستند طنز بداهه درباره یک گروه هوی متال، در سینما نیز شناخته شد. راینر در ژانرهای متنوعی فعالیت داشت؛ از کمدی رمانتیک «وقتی هری سالی را ملاقات کرد …» و فیلم فانتزی «عروس شاهزاده خانم» گرفته تا اقتباسهای استیون کینگ مانند «کنار من بمان» و «میزری»، و درام جنگی «چند مرد خوب» با بازی تام کروز و جک نیکلسون. او همچنین تهیهکننده موفق فیلمهایی همچون «در خط آتش»، «چیزهای ضروری» و «مالیس» بود و خود درباره فلسفه کاریاش گفته بود که هدفش روایت داستانها و ابراز وجود هنری است، نه صرفاً کسب سود.
«سایههای پاییندست» بهترین فیلم جشنواره مستند برلین
فیلم مستند «سایههای پاییندست» به کارگردانی رامین خلیقی موفق شد جایزه بهترین فیلم مستند بلند Doc.Berlin ۲۰۲۵ را از آن خود کند. این جشنواره سالانه در سینمای تاریخی Babylon برلین برگزار میشود و آثار برجسته سینمای مستند جهان را به نمایش میگذارد. این دوره از جشنواره، بخشی از شبکه جهانی Doc.World بود که هدفش معرفی آثار مستقل و نوآورانه و ایجاد فرصت ارتباط میان فیلمسازان و مخاطبان بینالمللی است. از میان دو هزار اثر ارسال شده از کشورهای مختلف از جمله فرانسه، ایران، لبنان، مکزیک، آمریکا، لهستان، بلژیک، قطر، کانادا، استونی و آلمان، ۲۳ فیلم بهعنوان آثار رسمی جشنواره انتخاب شدند. کریس دی مستر، مدیر جشنواره، درباره «سایههای پاییندست» گفت: «مستندها تنها برای اعلام حقیقت ساخته نمیشوند، بلکه فضایی ایجاد میکنند تا با پرسشها و تعارضات اخلاقی روبهرو شویم. این فیلم تراژدی انسانی خشن و اثرگذاری است که پس از تیتراژ پایان، مخاطبان مدتها در سکوت باقی ماندند.» رامین خلیقی درباره فیلم توضیح داد: «این مستند زندگی خانوادهای را روایت میکند که با فقر و اعتیاد دستوپنجه نرم میکنند و برای تامین معاش به جمعآوری ضایعات روی آوردهاند. داستان، سفری میان رنج و امید است؛ تلاشی برای ماندن و رسیدن به روزهای بهتر.»
فوتوژورنالیسم در آستانه زوال
آلفرد یعقوبزاده، عکاس باسابقه جنگ و مستند اجتماعی، با تأکید بر تغییر مسیر حرفه خبرنگاری در پی تحولات رسانهای، پیشبینی کرد که در چند سال آینده شاهد مرگ «فوتوژورنالیسم» خواهیم بود. نشست تخصصی و کارگاه انتقال تجربه «عکاسی جنگ و مستند اجتماعی» به همت معاونت آموزش و پژوهش انجمن سینمای جوانان ایران و به میزبانی مهدی آشنا، شنبه ۲۲ آذر ۱۴۰۴ در موزه سینما برگزار شد. یعقوبزاده در این جلسه مجموعهای از عکسهای شخصی و جنگ ایران و عراق خود را به نمایش گذاشت و تجربیات حرفهای خود را بهصورت پرسش و پاسخ با مخاطبان به اشتراک گذاشت. وی با بیان اینکه عکاسی جنگ نیازمند حضور و تشخیص موقعیت است، گفت: «شانس مهم است، اما حرفهای بودن عکاس برای ثبت لحظه تعیینکننده است. عکس باید از نظر احساسی و انسانی خوانا باشد و همه جزئیات را منتقل کند.» یعقوبزاده درباره اولویت کمک یا عکاسی در موقعیتهای بحرانی افزود: «اگر کسی تنها و زخمی باشد، کمک میکنم، اما اگر دیگران حضور دارند، وظیفه من ثبت لحظه است.» این عکاس با اشاره به تجربه خود در فلسطین و افغانستان، تأکید کرد که وظیفه عکاس مستند اجتماعی ثبت واقعیاتی است که در حال نابودی هستند. یعقوبزاده با ۴۵ سال سابقه حرفهای، تغییرات رسانهای و دیجیتال را عامل اصلی دشواری فعالیت عکاسان حرفهای دانست و هشدار داد که این روند در نهایت به پایان عصر فوتوژورنالیسم منجر خواهد شد.