میشل یئو خرس طلایی افتخاری جشنواره فیلم برلین ۲۰۲۶ را دریافت میکند.
میشل یئو برنده جایزه اسکار، خرس طلایی افتخاری را در جشنواره فیلم برلین ۲۰۲۶ دریافت خواهد کرد.به گزارش مهر به نقل از ورایتی، بازیگر فیلمهایی چون «آسیاییهای خرپول دیوانه» و «شرور» در مراسم افتتاحیه جشنواره برلین برای تأثیرش بر سینما تجلیل خواهد شد. یئو سال ۱۹۹۹ یکی از اعضای هیئت داوران بینالمللی برلیناله بود و چندین فیلم از جمله «ببر خیزان، اژدهای پنهان» (۲۰۰۰) و «همه چیز همه جا، به یکباره» (۲۰۲۲) را که برایش جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را گرفت، در این جشنواره داشت.
یئو در بیانیهای از برلیناله به عنوان یکی از اولین جشنوارههایی یاد کرد که کار وی را با گرمی و سخاوت پذیرفت.
تریشیا تاتل مدیر جشنواره هم از میشل یئو به عنوان یک هنرمند و بازیگر آیندهنگر یاد کرد که آثارش مرزها را چه جغرافیایی، چه زبانی یا سینمایی، به چالش میکشد. وی افزود: حضور مسلط، انتخابهای هنری بیباکانه و سبک بینظیر او تأثیر ماندگاری بر نسلهای فیلمسازان و طرفداران در برلیناله و سراسر جهان گذاشته است. یئو اولین بار برای فیلمهای اکشن هنگ کنگی مانند «بله، خانم» (۱۹۸۵)، «جنگجویان باشکوه» (۱۹۸۷)، «داستان پلیس ۳: سوپر پلیس» (۱۹۹۲) و «وینگ چون» (۱۹۹۴) که تمام بدلکاریهایش را خودش انجام داد، به شهرت رسید. او سال ۱۹۹۷ با بازی در نقش مامور مخفی وای لین در فیلم «فردا هرگز نمیمیرد» از مجموعه فیلمهای جیمز باند، در کنار پیرس برازنان به شهرت جهانی رسید و سال ۲۰۰۰ با بازی در فیلم حماسی و عاشقانه هنرهای رزمی «ببر خیزان، اژدهای پنهان» به کارگردانی آنگ لی، درخشید. وی پس از ایفای نقشهای مکمل در فیلمهایی مانند «آسیاییهای خرپول دیوانه» و «شانگ چی و افسانه ده حلقه» از مارول، اولین بازیگر آسیایی تبار برنده جایزه اسکار در بخش بهترین بازیگر زن شد. جشنواره فیلم برلین از ۱۲ تا ۲۲ فوریه ۲۰۲۶ (۲۳ بهمن تا ۳ اسفند) برگزار میشود.
نقش سیاسی جایزه های اسکار
استیون زایتچیک با نوشتن یک یادداشت برای هالیوود ریپورتر، با نگاهی انتقادی به نقش اهدای جوایز اسکار پرداخته و چنین تحلیل کرده است: «اخیراً هنگام شرکت در یک مراسم فصل جوایز، متوجه شدم غزلی را میشنوم که برای هر یک از ما که در عرصه اسکار زحمت کشیدهایم، آشناست. کسی گفت: «کاش زودتر تمام شده بود» و اگرچه گفتن این حرف در ماه اکتبر کمی عجیب است - مانند نالیدن از اینکه چرا جراح با اولین نشانه درد دندان، کاشت ایمپلنت را تمام نکرده - من میتوانم انگیزه کسی که این سخن را به زبان آورد درک کنم. حرف زدنهای بیپایان، سر پا ایستادن، خوردن تنقلات، نشستن و سخنرانی کردن و بله، تماشای فیلمهای خوب هم میتواند خیلی زیاد به نظر برسد وقتی تنها کاری که دلمان میخواهد، انجام دهیم این است که بگیریم تخت بخوابیم یا هر جای دیگری باشیم که کسی چیزی درباره «شرکت در مسابقات مقدماتی» به زبان نیاورد.
امسال، این هیاهو میتواند به شکلی ویژه طاقتفرسا باشد در حالی که مقررات اقلیمی هر روز نقض میشوند، توجه به تنوع در حال کاهش است، افراد بیگناه ربوده میشوند، سیستمهای هوش مصنوعی در حال ورود به سیستم تولید هستند و علاوه بر این، آزمایشهای هستهای هم، در حال انجام هستند، باید به مراسم اهدای جوایز رفت؟ ترجیح میدهم یک پیج آخرالزمانی را پائین و بالا کنم و جیغ بزنم!
حقیقت این است که فیلمها، حتی فیلمهایی که جوایزی دریافت میکنند، میتوانند در چنین مواقعی، مانند یک فعالیت بسیار نامتعارف یا حتی احساس گناه ناشی از مشکلات دنیای واقعی، به نظر برسند. اما با تماشای مجموعهای از مدعیان در نمایشهای مختلف و جشنوارههای سینمایی پاییزی در طول چند هفته اخیر، به یک نکته قابل توجهی رسیدم: اینکه فیلمها چقدر جدی - اگرچه گاهی مخفیانه - با این مسائل درگیر میشوند و این درگیری چقدر میتواند مفید باشد؟