استخدام نیرو به نحوه رفتار یک ارتش در نبرد – به‌ویژه نحوه هماهنگی آتش و حرکت در واحدها و سلاح‌های مختلف توسط یک نیرو – اشاره دارد و اغلب برای توضیح موفقیت در میدان نبرد استفاده می‌شود. بر این اساس، تکنیک‌ها، تاکتیک‌ها و رویه‌های خاص به کار گرفته شده در یک کمپین هوایی تهاجمی (یا انکار هوایی) توسط نیروهای نظامی و توانمندسازهای آنها می‌تواند به طور قابل توجهی بر توانایی آنها در دستیابی به اهداف عملیاتی، اغلب صرف نظر از مزایای تکنولوژیکی یا عددی، تأثیر بگذارد. در این راستا، به کارگیری نیرو به توضیح موفقیت اسرائیل و شکست روسیه در سه رفتار تاکتیکی اصلی کمک می‌کند: به کارگیری بسته‌های ضربتی ناهمگن توسط مهاجم، ادغام مؤثر اثرات چند دامنه‌ای، و به کارگیری GBAD ها توسط مدافع در واحدهای متحرک پراکنده. توانایی اسرائیل در به کارگیری مؤثرتر نیروهایش نسبت به روسیه احتمالاً با سطح بالاتر آموزش خلبانان اسرائیلی افزایش یافته است.
هماهنگی انواع مختلف سلاح‌ها به اسرائیل اجازه داد تا به سرعت از موشک‌های دوربرد زمینی و سکوهای حمله هوایی، حملات گسترده‌ای را انجام دهد. جفت‌سازی خاص سلاح به هدف برای نیروی هوایی اسرائیل در طول این عملیات تا حدودی حدسی است، اما محموله‌های مختلفی شناسایی شده‌اند، با انبوهی از مهمات هدایت‌شونده GPS و لیزری که نشان‌دهنده تمایل به انعطاف‌پذیری و پتانسیل تعیین هدف زمینی اسرائیل است. علاوه بر این، به‌کارگیری جنگ الکترونیک از طریق پارازیت‌اندازهای هوایی و سیستم‌های حمله الکترونیکی (که برای گیج کردن رادارهای دشمن طراحی شده‌اند) برای امکان‌پذیر کردن حملات مخرب توسط هواپیماهای پشتیبانی ضروری است. شناسایی پلتفرم‌های جنگ الکترونیک هوایی ارتش اسرائیل دشوار است، اما F-35I و F-16I آن به داشتن سیستم‌های جنگ الکترونیک داخلی معروف هستند و اسرائیل به عنوان یک رهبر جهانی در فناوری دفاع جنگ الکترونیک شناخته می‌شود. در مقابل، غلاف‌های جنگ الکترونیک روسی اغلب در حالت خودکار عمل می‌کنند که فقط اخلال حفاظتی را به جای سرکوب الکترونیکی GBAD های دشمن فراهم می‌کند.
همان‌طور که قبلاً مورد بحث قرار گرفت، احتمالاً تفاوت‌های عمده‌ای بین آموزش نیروی هوایی اسرائیل و نیروی هوایی اسرائیل وجود دارد که زیربنای بسیاری از این تفاوت‌ها در به‌کارگیری نیروهاست. خلبانان روسی آموزش بسیار کمتری نسبت به همتایان اسرائیلی خود دریافت می‌کنند. خلبانان VKS کمتر از 100 ساعت آموزشی در سال پرواز می‌کنند، در حالی که خلبانان اسرائیلی احتمالاً در حداقل ۱۸۰ ساعت پرواز ناتو در سال یا بالاتر پرواز می‌کنند. آموزش روسیه نیز کمتر از اسرائیل واقع‌بینانه است و بر وظایف ساده تمرکز دارد تا عملیات پیچیده. منبع: دیپلماسی ایرانی