در سر مقاله هفته نامه صبح صادق متعلق به معاونت سیاسی سپاه آمده است: رفتار بازیگران سیاسی ایران از این حیث که پرچم انسجام ملی را برافراشته‌اند یا مروج تفرقه هستند، آن هم در شرایط حساس و سرنوشت‌ساز کنونی از جنبه‌های گوناگون تأثیرگذار و تعیین‌کننده به شمار می‌آید؛ چرا که دشمنان به تشدید منازعات داخلی و حکمفرما شدن مناقشات داخلی امید بسیار بسته‌اند. از این منظر به نظر می‌رسد حسن روحانی با اظهارات گاه و بی‌گاه خودش که بر ترویج اختلاف و به راه انداختن دعواهای داخلی اصرار دارد، به یک مدل قابل مطالعه در فضای سیاسی ایران تبدیل شده است. آقای روحانی پیش از آنکه بخواهد برای وضعیت فعلی کشور راهکار صادر کند، خود دقیقاً شخصیتی است که رفتارهایش در گذشته برای اداره حال و آینده کشور عبرت‌آموزی فراوانی دارد. اصلاً کاری به این نداریم که کدام ناراحتی‌ها از کجا و کدام نهاد روحانی را عصبانی کرده است. فعلاً چه اهمیتی دارد که تصور کنیم برخورد دستگاه قضایی با تخلفات برادر روحانی، رفتار و کلام حسن روحانی را به تلخی و تندمزاجی کشانده یا نه؟! هر چند بازگشت به آن دوره و مرور اظهارات آقای روحانی در همین زمینه همه چیز را آشکار می‌کند. حرف اصلی این است که در میانه حجم انبوهی از تهدیدهای دشمن و بعد از یک جنگ تاریخی بر سر بود و نبود ایران، اختراع دوگانه و دو قطبی حاکمان و ایران آیا کمکی به حل مسائل کشور می‌کند؟ یا اینکه بر دامنه تهدیدها و طمع‌ورزی‌های دشمن می‌افزاید؟!