اولیور استون «دروغ‌های سفید» را با بازی بنیسیو دل تورو می‌سازد.
به گزارش ورلد آف ریل، سال پیش اولیور استون خبر داد که در حال کار کردن برای ساخت یک فیلم داستانی بلندپروازانه دیگر است و با شرکت اطلس آرتیستس قرارداد بسته است تا این رویا به واقعیت بدل شود. چند ماه بعد او گفت تأمین بودجه فیلم با مشکل مواجه شده و وی به دلیل مستندی که سال ۲۰۱۷ درباره ولادیمیر پوتین ساخت، در لیست سیاه هالیوود قرار گرفته است. حالا به نظر می‌رسد حامیان اروپایی وارد عمل شده‌اند و این فیلم با عنوان «دروغ‌های سفید» قرار است با بازی بنیسیو دل تورو در نقش اصلی به عنوان اولین فیلم استون در تقریبا ۱۰ سال اخیر، جلوی دوربین برود. فیلم «دروغ‌های سفید» که توسط استون نوشته و کارگردانی شده، اواخر پاییز امسال در تایلند و ایتالیا در طول ۴ ماه فیلمبرداری می‌شود. با توجه به این که استون ۷۸ ساله است، فیلمبرداری دور از خانه، معنای حرف قبلی او مبنی بر بلندپروازانه بودن فیلم را روشن می‌کند. داستان «دروغ‌های سفید» داستان ۳ نسل را دربرمی‌گیرد و دل تورو را به عنوان فرزند طلاق در مرکز داستان دارد که حالا اشتباهات والدینش را در ازدواج خود و با پسرش تکرار می‌کند. مسیر او زمانی تغییر می‌کند که با زنی آشنا می‌شود که زندگی‌اش نقطه مقابل زندگی او است و این به سفری برای کشف دوباره خود منجر می‌شود. استون و دل تورو پیش از این در فیلم مهیج جنایی «وحشی‌ها» در سال ۲۰۱۲ همکاری کرده بودند.
قمار فصل جوایز
استراتژی انتخاب جشنواره برای نمایش اولیه یک فیلم می‌تواند رویای اسکار را بسازد یا از بین ببرد. به گزارش مهر به نقل از ورایتی، برای استودیوهای هالیوودی که به دنبال جایزه طلایی اسکار هستند، تصمیم‌گیری برای انتخاب محل اولین نمایش یک فیلم یکی از مهم‌ترین انتخاب‌های استراتژیک فصل است. اولین نمایش درست در جشنواره مناسب می‌تواند ماه‌ها سر و صدای مثبت ایجاد کند؛ و از سوی دیگر یک نمایش اشتباه می‌تواند کمپین جوایز را پیش از شروع به نابودی بکشاند. یکی از مدیران اجرایی استودیویی که نخواست نامش فاش شود در مورد استراتژی داخلی می‌گوید: هر بار این یک قمار حساب‌شده است و باید بتوانید جنبه مثبت احتمالی یک افتتاحیه جشنواره‌ای را در برابر خطر واقعی رد شدن زودهنگام از سوی منتقدان - که می‌تواند در تمام طول فصل شما را دنبال کند - در ترازو بگذارید و از این میان دست به انتخاب بزنید. اکران فیلم‌ها در جشنواره‌هایی مانند تلوراید، ونیز یا تورنتو چندین مزیت کلیدی برای استودیوها دارند؛ در نخستین گام آنها حرکت اولیه را که حیاتی است ممکن می‌سازند. فیلم‌هایی که در رویدادهای سطح بالا تحسین شوند، این نگاه مثبت را در بیشتر مواقع تا چند ماه بعد و از طریق کمپین تبلیغاتی دنبال می‌کنند تا رأی‌دهندگان آکادمی را تحت تأثیر قرار دهند که این فیلم از فیلم‌هایی است که نمی‌توان نادیده‌اش گرفت. جشنواره‌ها همچنین به استودیوها اجازه می‌دهند فیلم‌های خود را با منتقدان، متخصصان صنعت و سلیقه‌سازانی که تأیید آنها موجب شکل گرفتن اولین گفتگوها درباره فیلم می‌شود، محک بزنند. یک استراتژیست کهنه‌کار در زمینه جوایز سینمایی می‌گوید: وقتی در ونیز با تشویق ایستاده مواجه شوی یا در تورنتو جایزه انتخاب مردمی را ببری، رأی‌دهندگان اسکار دیگر متوجه می‌شوند که نمی‌توان فیلم شما را نادیده گرفت. شما دقیقاً از همان مخاطبانی که باید در فصل جوایز متقاعدشان کنید، اعتبار دریافت می‌کنید. اما جشنواره‌ها همچنین می‌توانند یک فیلم را در مسیر خود متوقف کنند. نقدهای منفی زودهنگام منتقدان در یک جشنواره می‌تواند نگاهی منفی ایجاد کند که تقریباً غیرممکن است از بین برود. فیلم «جوکر ۲» ساخته تاد فیلیپس نمونه‌ای بارز برای چنین خطری است. با وجود تشویق ایستاده ۱۱ دقیقه‌ای در اولین نمایش این موزیکال جنایی در ونیز، واکنش‌های انتقادی مداوم موجب شد تا هر حسن نیت اولیه ای که ایجاد شده بود، فراموش شود و در نهایت این دنباله ۲۰۰ میلیون دلاری برادران وارنر در داخل آمریکا تنها با ۴۰ میلیون دلار فروش در افتتاحیه، همه امید کسب جوایز برای ستاره‌هایش، یعنی خواکین فینیکس و لیدی گاگا را از دست داد.