عکاسی جنگ از حیث طبقه بندی در ردیف مستند قرار می گیرد. وقتی عکاسی مستند می شود معذوراتی به‌وجود می آید از آن جمله که دخل و تصرفی بر آن نمی شود، ولی کادر و نور و حس و حال باید وجود داشته باشد و در یک فریم یک داستان را روایت کند. در عکاسی جدید به آن یک فریم قناعت نمی شود و مجموعه ای وجود دارد که می تواند روایتی بزرگتر داشته باشد.
اگر یک عکاس بخواهد روایتی از یک جنگ و یا یک زندگی را داشته باشد لازم است درگیر ماجرا باشد و من در شرایط حاضر نمی بینم که عکاسان امکان درگیر شدن با ماجرا را داشته باشند. به دلیل امنیتی شدن فضا از اقتدار وزارت ارشاد کاسته شده است و نتوانسته عکاسان را پشتیبانی کند و میدان را در اختیارشان بگذارد.
رسانه های خارجی و عکاسان مطرح جهانی راه ورود ندارند. ما در تنهایی استراتژیک خود و در فتح خرمشهر شاهد فعالیت تمام آژانس های جهانی در ایران بودیم. امروز این وضعیت را نمی بینم و همین نشان می دهد که ما در حال واگذاری زمین بازی هستیم. من فکر می کنم لازم است وزارت ارشاد نسبت به این موضوع تجدید نظر کند و کار را به حرفه ای ها بسپارد.
عکاسان داوطلب زیادی در کشور حضور دارند که عکاسان خوبی هستند ولی نهاد واسطی برای تسهیل فعالیت آن ها وجود ندارد. اگر خودشان عمل کنند با آن‌ها برخورد می شود. به یک نهاد مدنی و بین دولتی مثل وزارت ارشاد نیاز است که عکاسان را سازماندهی کرده و در معرض این اتفاقات قرار بدهد.
در دوران جنگ شاعران، موزیسین ها و ... به جبهه های جنگ دسترسی داشتند. در جبهه حضور داشتند و برنامه اجرا می کردند. وقتی در منطقه شهری یک خانواده و یا یک زندگی زیر آوار مانده است، ناب ترین لحظات انسانی شکل می گیرد. متاسفانه ما به قاب عکس چند رسانه دولتی تکیه کرده ایم که اصلا در جهان دیده نمی شوند چون به عنوان عکس رسانه دولتی کنار گذاشته خواهند شد. اگر عکاس مستقل این روایت را با دوربین پوشش بدهد جهان از تصاویر این مظلومیت پر می شود. ما امروز در این مورد غایب هستیم.
ببینید عکاسان جوان ما با نخل های سوخته خرمشهر چه کردند؟ کارهای بزرگی انجام شد. قرارگیری هنرمند و حادثه رودرروی هم لحظات ناب انسانی می آفریند و این فرصتی است تا ما با قلب مردم جهان ارتباطی مستقیم برقرار کنیم ولی متاسفانه ما در حال از دست دادن این فرصت هستیم.
هنرمندان نگاه دقیقتری دارند. آن ها قلب رقیق تری دارند و به ابزاری پیشرو مجهز هستند. در این زمانه که تصویرتمام زندگی را تسخیر کرده و حتی می تواند بر واقعیت غلبه پیدا کند، شان تصویر در کشورمان پایین در نظر گرفته شده است. جهان در بمباران تصویر قرار دارد. هر کجا را نگاه کنید تصویر می بینید. وسیع، دقیق و تکنیکال شدن هنرهای بصری و فنی شدن آن و ارتباط گرفتن با حوزه روانشناسی و تربیتی امکانات وسیعی در اختیارمان قرار داده است. عکاسان پیشران این حرکت هستند. آن ها مواد اولیه را فراهم می کنند و می توانند حس را منتقل کنند.
من تحت تاثیر تنهایی بچه های جنگ در عملیات بیت المقدس بودم. کسی نبود که بچه های مجروح را در پشت جبهه جا به جا کند. رزمنده ای که سرم به دست داشت و کسی برای نگه داشتن سرم نبود. خودشان باید سرم را نگه می داشتند و در عین حال درد ناشی از شکستن استخوان و پاره شدن عروق وجود داشت ولی آن ها لبخند به لب داشتند.
این جنگ زندگی پرندگان، گربه ها و کلاغ های تهران را تغییر داده است. زندگی هزاران نفر را که مجبور به ترک شهر شدند تغییر داده است. مادرهای پیری که تنها ماندند و... و متاسفانه عکاسان ما در تمام این لحظات ناب غایب بودند چون نگاه به حوزه فرهنگ صحیح نیست و نگاه امنیتی غالب است.
اگر حماسه مردم ما در یک هفته درست به جهان منتقل شود هیچ کسی هوس تجاوز به ایران را نخواهد داشت.