محمدمهدی عسگرپور، کارگردان درباره خانه سینما و مشکلات کلان این صنف در گفت و گو با همشهری آنلاین مطالبی را عنوان کرد که در ادامه می خوانید:

رابطه خانه سینما و دولت و سازمان سینمایی
حاصل بضاعت ما در حوزه فرهنگ و هنر که بخشی از آن حاکمیت است و بخشی فعالان این حوزه، خانه سینمایی است که می‌بینید. در این دو سه سال بسیاری به این موضوع اشاره می‌کردند که خانه سینما بیشتر از هر کاری بیانیه می‌دهد. این ماجرا سوءتفاهم اجرا کرد. من با کسانی که در این بخش سمتی داشتند صحبت کردم و سعی کردم توضیح دهم چه چیزی باعث می‌شود که یک نهاد صنفی به این نقطه می‌رسد. اصل موضوع به این برمی‌گردد که ما نه در پیکره دولت و نه در صنف، اساسا نهاد قوام یافته نداریم. ما با وزارت ارشادی روبه‌رو هستیم که با تغییرات فراوانی که در حوزه تکنولوژی اتفاق افتاده دیگر نمی‌داند دقیقا مسئولیت چه چیزی را به عهده دارد. وضعیت تلویزیون از این هم بدتر است. چیزی بیشتر از هشتاد درصد محتوایی که مردم تماشا می‌کنند، ربطی به پلتفرم‌های داخلی ندارد. استفاده از محتوا در حوزه سریال هم نسبت به دو یا سه سال پیش متفاوت شده است. بنابراین ما با ساختارهایی در حوزه فرهنگ مواجهیم که بخشی از آن مثل تلویزیون کاملا از دست رفته و بخشی از آن فاقد تعریف امروزی هستند. شورای پروانه ساختی وجود دارد که پنج نفر یا هفت نفر عضو آن هستند. در بعضی از دولت‌ها هم این شورا به تعداد صندلی‌های موجود در اتاق عضو گرفته‌ است. 

ساختارهای نوین
منظور از این ساختارهای نوین این است که قبلا اگر فیلمنامه را به شکل کاغذی به ارشاد می‌رساندید، الان همان را به شکل اینترنتی بازگذاری می‌کنید. آنها هم به همان شکل اینترنتی به شما جواب می‌دهند. ولی پشتش همان اعضای شورای پروانه ساخت با همان کارکرد و همان مفاسدی که ایجاد کردند، قرار دارند. بنابراین با وزارت ارشادی مواجهیم که چندان مهم نیست متعلق به کدام جناح است. ساختاری است که دیگر نمی‌داند امروز به چه دردی می‌خورد. نمی‌داند اصلا برای چه باید به چیزی موجز بدهد. چون بر مبنای قانونی که به آن تحمیل شده و در همین برنامه هفتم هم به آن اشاره شده، ‌ به تدریج سخنرانی‌ها هم باید مجوز بگیرند. وقتی می‌گوییم صوت و تصویر فراگیر، یعنی صدا یا تصویری که عده ای آن را می‌شوند یا می‌بینند. حالا دقیقا مشخص نیست چه تعداد باید چیزی را ببینند یا بشنوند که صوت و تصویر فراگیر تلقی شود و ملزم به دریافت مجوز باشد. این را قانون مشخص نکرده است. این یعنی همین دوره‌گردی هم که لوازم منزل می‌خرد، ‌ می‌تواند شامل صوت و تصویر فراگیر باشد، چون عده ای آن را می‌شوند. بنابراین باید مجوز بگیرد. بخش زیادی از تحولاتی که پیش از این باید شکل می‌گرفته، ‌ شکل نگرفته و الان هم نمی‌شود جراحی کرد. زمانی اگر حلقه‌های فیلمی ‌می‌خواست از کشور خارج شود، باید پلمب می‌شد. الان به راحتی آپلود می‌شود، آن طرف دنیا هم مونتاژ می‌شود. اگر هم بخواهند وضعیت را کنترل کنند، می‌روند دنبال این که چطوری جلوی آپلود کردن فایل فیلم را بگیرند. با تکنولوژی مبارزه می‌کنند.

تعامل با دولت جدید
با وزیر ارشاد یکی دو جلسه داشتیم و کم و بیش صحبت‌هایمان را انجام دادیم. در مورد این که این منظومه دیگر منظومه پنج سال پیش نیست. زمان کرونا اگر وی. او. دی‌ها نبودند نمی‌شد این حوزه را اداره کرد. چون سینما عملا فعالیت نداشت. در آن زمان نزدیک ده هزار نفر شغل در این وی او دی‌ها فعالیت داشتند. الان هم همین است. عده زیادی از همکاران ما در این حوزه کار می‌کنند. اما در مجلس گفته می‌شود وی. او. دی یعنی سریال مرجع سریال هم تلویزیون است. در صورتی که وی. او. دی‌ها با شبکه نمایش خانگی یک پدیده نوظهور است که ربطی به تلویزیون ندارد. حتی ربطی به قوانین فعلی وزارت ارشاد هم ندارد. نمی‌توان با قوانین قدیمی‌ پدیده‌های نوظهور را مدیریت کرد. مثلا ساترا از سریالی شکایت می‌کند، ولی دادگاه قانونی پیدا نکرده که طبق آن ساترا باید مجوز می‌داده است. وقتی یک بار پلتفرم بر تلویزیون پیروز شود، ‌ دیگر نمی‌توانید توقع داشته باشید از شما مجوز بخواهد. آیا ساختار جدید به این موضوعات فکر کرده است؟ به نظر من نه.