کتاب «روشنفکران فرانسوی ۱۹۴۴-۱۹۵۶» نوشتۀ تونی جات با ترجمه محسن قائم‌مقامی توسط نشر مینوی خرد منتشر شد. در بخشی از کتاب می خوانیم: «به نظر می‌رسد آینده آبستن رویدادهای فاجعه‌بار باشد. بی‌تردید در پنجاهمین سال تولدمان شاهد آغاز آشوب‌های اجتماعی عظیم خواهیم بود و آنوقت چگونه خواهیم توانست … خویشتن را با آن نظم جدید سازگار کنیم…؟» (مارتن دو گار، ۱۹۳۱) از آغاز دهه ۱۹۳۰ که سلسله بحران‌های اقتصادی و سیاسی و ایده‌ئولوژیک در هم‌بافته‌ای فرانسه و اروپای غربی را در چنگال می‌فشرد، فرانسه به مراتب شدیدتر از کشورهای دیگر، طنین دلهره در فضای آمیخته به تنش و اضطرار را، چه در دریافت کاتولیکی مارسل از اگزیستانسیالیسم چه در گونه سارتری آن، و چه در آثار نویسندگان فرانسوی دیگر که خصلتاً خویش را ناگزیر می‌دیدند که جایگاه خود و ملتشان را در هنگامه «خیزاب» تاریخ توجیه کنند، بازتاب می‌داد. آنچه پس از جنگ دوم از ۱۹۴۴ تا ۱۹۵۶ بر روشنفکران فرانسوی گذشت که کتاب شرح و تفسیر مواضع آنها در همین سال‌هاست، متأثر از همان دغدغه‌های دهه سی است، با این تفاوت بزرگ که در این سالها، تجربه دوره حکومت ویشی، و تجربه جنگ و مقاومت، موجب شد شیوه‌های عمل، حیات فرهنگی و زبان روشنفکران رادیکال‌تر گردد.