احمد زیدآبادی نوشت: علیرضا زاکانی و امیرحسین قاضی‌زاده‌هایمی فاقد پایگاه مؤثر اجتماعی هستند هر کدام به سختی می‌توانند رأی خود را به یک میلیون برسانند. سعید جلیلی در میان قشر نازکی از نیروهای رادیکال پایگاه دارد. سعید جلیلی در سطح جامعه به عنوان فردی متصلب و خواهانِ تشدید شرایط کشور در همۀ زمینه‌ها اشتهار دارد. او قشر خاکستری و منتقد جامعه را به سمت رأی دادن به رقبایش ترغیب می‌کند. مصطفی پورمحمدی بنا به برخی سوابقش باید در شمار ناکام‌های انتخابات به‌حساب آورد، پورمحمدی رأی بالفعلِ قابل‌اعتنایی ندارد، اما با قدرت بیان خود، در جایگاه یک «میانه‌رو آشنا به پیچیدگی‌ها و دردسرهای روابط قدرت در ایران» توجه بخشی از جامعه را به خود جلب کند. محمدباقر قالیباف حدود نیمی از پایگاه «نیروهای انقلابی» را با خود دارد که عدد بزرگی را شامل نمی‌شوند، اما با توجه به سوابق اجرایی‌اش، مزیت نسبی او در امکانِ جلبِ نظر جامعۀ فناوری سرخورده از سوء مدیریت جاری است. اگر این طیف از اقشار جامعه رأی خود را به سبد قالیباف اضافه کنند، او شانس صعود به مرحلۀ دوم انتخابات را پیدا خواهد کرد. او سخنوری زبردست و برخوردار از لحنی گرم و جذاب نیست و مشاورانش هم بیش از آنکه به موفقیت او کمک کنند، اسباب ناکامی‌اش را فراهم می‌آورند. مسعود پزشکیان در بین اقوام مختلف ایرانی رأی قابل‌توجهی دارد. اضافه شدن رأی اصلاح‌طلبان به او نیز مزید بر علت است تا به دور دوم انتخابات راه یابد.