ستاره صبح-روز گذشته آمار جان‌باختگان و مبتلایان کرونا در کشور شکسته شد و یکی از سیاه‌ترین روزهای کرونایی در 9 ماه‌ گذشته به ثبت رسید. وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در ابتدا وعده‌های قاطعانه‌ای درباره‌ی کنترل کرونا می‌داد، در حدی که به مقام‌ نخست افتخار برسیم. اما کم‌کم ایشان دریافت که برخلاف انتظارش، قدرت سیاست از سلامت بیشتر است و امکان و قدرت کافی برای سامان‌دهی همه‌جانبه ندارد. این موضوع باعث شده که ممکن است به‌تدریج به مقام نخست سرانه مرگ‌ومیر در جهان برسیم. شرایط نابسامان اقتصادی و قدرت‌های موازی در مقابله با کرونا، کار را بر وزیر بهداشت و همکارانش سخت کرده و می‌کند. ستاد ملی مقابله با کرونا، تاکنون بدون شفافیت لازم به راهش ادامه داده درحالی‌که در عمل، «فقدان مدیریت متمرکز»، مشهود است. وزیر بهداشت که چندین و چند بار شایعه استعفایش به گوش رسید، در حالی به مسئولیت خود ادامه داد که چند بار، کلافه و تنها و خسته، به مردم خبر داد که به حرفش گوش نمی‌دهند و حتی تهدید به افشاگری کرد. در این روزها، هرروز به رکورد تلخ‌تری در ابتلا و مرگ روزانه می‌رسیم و حتی یک طرح ضروری (مانند دوهفته تعطیلی تهران) در مناقشات سیاسی، زمین‌گیر شده است. آنچه اکنون در مدیریت بحران کرونا دیده می‌شود، مصداق بارز سردرگمی است. همه از ضرورت تعطیلی دو یا چندهفته‌ای تهران  و کلانشهرهای کشور می‌گویند و به نظر می‌رسد قدرت‌های بالادستی دولت، توان پذیرش مسئولیت تصمیم نهایی را برای هیچ دستگاهی باقی نمی‌گذارد. از سوی دیگر افکار عمومی، مطالبه‌گر شده است؛ چون شاهد مرگ‌ تلخ دسته‌جمعی‌ مردم است و کسی از هفته‌ی بعد خود خبر ندارد. قرار بود طرح ناکارآمد تعطیلی از ساعت شش عصر، جایگزین نسبی باشد تا شاید از فشار افکار عمومی بکاهد. اما این موضوع دستمایه‌ی طنز و شوخی در فضای مجازی شد. اکنون هم اعلام‌شده که تصمیمات تازه و سخت‌گیرانه‌تری قرار است از شنبه اجرا شود که البته بازهم جای تعطیلی دوهفته‌ای را نمی‌گیرد. اگرچه نگارنده و دیگر متخصصان به‌خوبی از این موضوع آگاه‌اند که تعطیلی اجباری تهران و دیگر کلان‌شهرهای کشور، باوجود ضرورت انجامش برای کاهش مرگ و ابتلا، عواقب اقتصادی نگران‌کننده‌ای دارد و همین ممکن است مطالبات دیگری از جنس تأمین‌ معاش ایجاد کند. اما ازآنجایی‌که عدم تعطیلی، جان مردم را به خطر می‌اندازد، چاره‌ای جز اعلام تعطیلی نیست. به‌هرحال تصمیم‌گیری دشواری ست و در هر حالتی، عواقب و عوارض مهمی در انتظار است. پرسش این است که کدام کلید می‌تواند به کار چنین قفل بزرگی بیاید؟ امیدواریم قبل از آن‌که دیرتر شود، «مدیریت متمرکز» مقابله با کرونا، با محوریت «سلامت» شکل گیرد و کشور بیش از این در باتلاق رنج و مرگ فرو نرود.