ستاره صبح-روز گذشته جواد کریمی قدوسی، نماینده مجلس در توییتی نوشت: «اقتصاد افسارگسیخته و معیشت مردم را چاره‌ای نیست جز آنکه به ستون محکم سپاه بسته شود تا رام گردد». این اظهارنظر جای تأمل دارد؛ چراکه توسط فردی بیان می‌شود که خود را نماینده یک ملت در مجلس می‌داند و هنوز به کارکردها و وظایف نهادهای نظامی و غیرنظامی آگاهی کامل ندارد. ریشه این ناآگاهی را باید در شیوه برگزاری انتخابات جستجو کرد. شیوه‌ای که در آن نظارت استصوابی و عدم رقابتی بودن آن منجر به ورود کسانی به خانه ملت می‌شود که از شایستگی لازم برخوردار نیستند و بر این عقیده‌اند که اقتصاد را باید به نظامیان سپرد که مغایر نظر بنیان‌گذار جمهوری اسلامی و قانون اساسی است. آخرین تجربه یک انتخابات منصفانه و رقابتی به مجلس ششم بازمی‌گردد و پس از آن افراد شایسته رد صلاحیت شدند و نتوانستند در قانون‌گذاری و نظارت بر اجرای امور ایفای نقش کنند. مشارکت پایین مردم در انتخابات مجلس یازدهم نمادی از این مسئله است. پرسش این است که در کجای جهان اقتصاد در دست نظامیان است و آن‌ها دستاورد داشته‌اند و پرسش دیگر اینکه آیا نظامیان تخصص و تجربه کشورداری در زمینه اقتصاد، روابط خارجی، فرهنگ و... را دارند؟ باید دانست که اقتصاد مکاتب پیچیده و مختلفی دارد که تنها متخصصان این حوزه می‌توانند آن را درک و مدیریت کنند. .نظامیان همان‌طور که از نام‌شان برمی‌آید تخصص و وظیفه‌شان دفاع و حراست از کیان ملی و مرزهای کشور است و نباید در امور دیگری که ارتباطی به آن‌ها ندارد و تخصصی در آن‌ها ندارند، ورود کنند. نویسنده نمی‌داند چرا عده‌ای می‌خواهند پای نظامیان به عرصه‌های سیاسی و اقتصادی کشور باز شود؟ در کشورهای دیگر هم چنین پدیده‌ای وجود ندارد. نه تنها نظامیان، بلکه در کشورهای توسعه‌یافته حتی رئیس‌جمهور هم نمی‌تواند در اموری که به او مربوط نیست دخالت کند. باید توجه داشت که هر حوزه‌ای متخصصان و نهادهای مخصوص به خود را دارد و نباید در کار آن‌ها دخالت کرد. هرچند دولت روحانی در دوره دوم خود عملکرد نامطلوبی داشت، اما این دلیل نمی‌شود که پای نظامیان را به عرصه‌های اقتصادی و سیاسی کشاند. به باور نگارنده می‌بایست با برگزاری انتخابات منصفانه برای مجلس و دولت افراد شایسته را بر سر کار آورد و با کمک گرفتن از متخصصان و کارشناسان خبره در حوزه‌های اقتصادی و سیاسی مشکلات کشور را مرتفع کرد. در حال حاضر یکی از چالش‌های موجود این است که دولت متصدی اصلی اقتصاد نیست و درنتیجه در فضای غبارآلودی که شکل گرفته، شاهد مشکلات اقتصادی هستیم. گره‌ای که نه به دست نظامیان، بلکه به دست متخصصان اقتصادی و روابط خارجی قابل گشایش است.