در چنین شرایطی، انسان ناخودآگاه به دنبال “پناهگاهی” برای رهایی از بار سنگین مشکلات می‌گردد. اما انتخاب پناهگاه اهمیت حیاتی دارد: برخی پناهگاه‌ها در ظاهر آرامش می‌آفرینند، اما در عمل ما را به دام اعتیاد می‌اندازند. از مواد مخدر و الکل گرفته تا قمار، پرخوری عصبی، وابستگی به فضای مجازی یا حتی کار افراطی؛ همگی نمونه‌هایی از پناهگاه‌های غلط هستند که سرانجام، فرد را از واقعیت دور کرده و به تخریب روابط، جسم و روان منجر می‌شوند.
ریشه این موضوع در تمایل طبیعی مغز به فرار از درد و جست‌وجوی لذت است. مواد یا رفتارهای اعتیادی با فعال کردن سیستم پاداش مغز، دوپامین ترشح می‌کنند و احساس خوشی زودگذر می‌آفرینند. اما همین حس کوتاه‌مدت به چرخه‌ای خطرناک تبدیل می‌شود: هر بار که فرد با استرس یا غم روبه‌رو می‌شود، دوباره به همان پناهگاه غلط بازمی‌گردد. نبود مهارت‌های مدیریت هیجان، تجربه‌های آسیب‌زا، عزت‌نفس پایین یا احساس تنهایی، این چرخه را تقویت می‌کند.
خبر خوب این است که می‌توان پناهگاه‌هایی سالم و سازنده در زندگی ایجاد کرد؛ پناهگاه‌هایی که نه تنها ما را از فشارها رها می‌کنند، بلکه توان تاب‌آوری و رشد را هم افزایش می‌دهند: 1. افزایش خودآگاهی هیجانی شناخت و نام‌گذاری احساسات، تمرین ذهن‌آگاهی، ژورنال‌نویسی و پذیرش هیجانات منفی، به ما کمک می‌کند به جای فرار، با احساسات خود روبه‌رو شویم. 2. فعالیت بدنی منظم ورزش، علاوه بر حفظ سلامت جسم، با ترشح اندورفین خلق‌وخو را بهبود می‌بخشد و یکی از طبیعی‌ترین روش‌های کاهش استرس است. 3. تمرین آرام‌سازی ذهن و بدن مدیتیشن، تنفس عمیق و تکنیک‌های حضور در لحظه، مانند لنگری محکم در میانه طوفان عمل می‌کنند و افکار نشخوارکننده را کاهش می‌دهند. 4. شبکه‌های حمایتی ارتباط سالم و صمیمانه با دوستان و خانواده، احساس تعلق و ارزشمندی ایجاد می‌کند و بار روانی مشکلات را سبک‌تر می‌سازد. 5. هدف و معنا در زندگی داشتن اهداف روشن و احساس معنا، ما را از روزمرگی فراتر می‌برد و انگیزه‌ای می‌آفریند که جایگزین فرارهای ناسالم می‌شود.
باید بپذیریم که کمک گرفتن از متخصصان سلامت روان نه ضعف، بلکه نشانه قدرت است. روان‌شناسان و مشاوران می‌توانند به ما در شناسایی ریشه فشارها، اصلاح الگوهای ناسالم و یافتن راهکارهای مؤثر یاری برسانند. در برخی موارد، ترکیب روان‌درمانی با دارودرمانی نیز می‌تواند مسیر بهبودی را تسهیل کند.
جمع‌بندی
فشارهای زندگی اجتناب‌ناپذیرند، اما شیوه مواجهه ما با آن‌ها در دست خودمان است. با افزایش خودآگاهی، تقویت مهارت‌های مقابله‌ای و ایجاد پناهگاه‌های سالم، می‌توانیم از دام اعتیاد دور بمانیم و حتی از دل سختی‌ها، زمینه رشد و تاب‌آوری بسازیم. زندگی واقعی، با تمام فراز و نشیب‌هایش، ارزش زیستن دارد؛ بی‌نیاز از پناهگاه‌های کاذب.