محمدعلی تبریزیان، با نام هنری همایون، یکی از چهره‌های ماندگار و محبوب تئاتر و سینمای ایران در دهه‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۰ بود. او در ۱۵ اردیبهشت ۱۳۱۶ در مشهد به دنیا آمد. او با سبک خاص بازیگری و نقش‌های کمدی‌اش، خاطرات خوشی برای نسل‌های مختلف ایرانی به یادگار گذاشت.
همایون از کودکی علاقه‌مند به هنر و بازیگری بود. او در هفت-هشت سالگی به همراه دوستانش نمایش‌هایی را در پارک‌ها و قهوه‌خانه‌ها اجرا می‌کرد و تحت تأثیر بازیگران محبوب جهان مانند لورل و هاردی قرار داشت. حضور در کلاس‌های بازیگری و آشنایی با استادانی چون سخن‌سنج، به رشد او کمک کرد. فعالیت حرفه‌ای او در تئاتر با بازی در نمایش‌های مختلفی مانند «عاشق گیج» از مولیر، که شش ماه در صحنه ماند، شروع شد.
همایون فعالیت سینمایی خود را از اواسط دهه ۱۳۴۰ آغاز کرد و به سرعت به یکی از بازیگران محبوب سینمای ایران تبدیل شد. او در فیلم‌های پرشماری حضور داشت که از جمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به «سلطان قلب‌ها»، «تپلی»، «بابا خالدار»، «آقای جاهل»، «خانه‌خراب»، «زن و زمین»، «خروس جنگی»، «لیلی و مجنون» و «سرنوشت» اشاره کرد. نقش‌های کمدی او، به خصوص شخصیت «تپلی»، از جمله یادگارهای ماندگار اوست که ترکیبی از تأثیر سبک بازیگری لورل و هاردی و مرحوم تفکری بود.
همایون همچنین در مجموعه رادیویی «هزار و یک شب» حضور داشت و همکاری‌های او با هنرمندانی چون شاملو، نشان از جایگاه ویژه او در عرصه هنر داشت.
همایون در سال ۱۳۴۳ با مهرانگیز فرحزادی ازدواج کرد و صاحب دو فرزند شد.
با پیروزی انقلاب اسلامی، فضای سینما و تئاتر ایران دچار تحولات گسترده‌ای شد و بسیاری از بازیگران پیش از انقلاب، از جمله همایون، با محدودیت‌هایی روبه‌رو شدند. فعالیت‌های سینمایی همایون به شدت کاهش یافت و نقش‌های قابل توجهی به او پیشنهاد نشد.
یکی از فرصت‌های مهم پس از انقلاب، تست گریم برای نقش «علی استخوانی» در سریال معروف «هزاردستان» بود که با وجود علاقه و آمادگی، این نقش به محمدعلی کشاورز واگذار شد. این مسئله برای همایون ناامیدکننده بود.
او پس از آن به طور کلی در عرصه سینما و تئاتر کمتر دیده شد. همایون در مصاحبه‌هایش بیان می‌کرد که هنوز به بازیگری علاقه دارد، اما فضای هنری پس از انقلاب تغییر کرده و دیگر نقشی که با روحیه و سبک بازیگری‌اش سازگار باشد، برایش مهیا نیست.
همایون در فاصله سال‌های ۱۳۵۶ تا ۱۳۵۸ مدتی را در انگلستان زندگی کرد. دلیل این مهاجرت، شرایط محدود فرهنگی بود. با این حال، عشق به وطن باعث شد تا او پس از مدتی کوتاه، به ایران بازگردد.
نقش‌های کمدی و شخصیت‌های خلق شده توسط او همچنان در یاد و خاطره مردم باقی ماند. فیلم‌هایی که او در آن‌ها بازی کرد، سال‌ها بعد از انقلاب نیز بارها از شبکه‌های تلویزیونی بازپخش شدند و محبوبیتش را حفظ کردند.
او را می‌توان یکی از نمایندگان کمدی اصیل و ساده ایرانی دانست که توانست با بازی‌هایش لبخند بر لبان مخاطبان بنشاند و در خاطرات سینمایی ایران جاودانه شود.
در سال‌های آخر عمر، همایون کمتر در رسانه‌ها حضور داشت و زندگی‌ای آرام را در کنار خانواده‌اش تجربه کرد.