در تازه‌ترین نمونه، فردی در اظهاراتی سخیف و عاری از ادب، ایران را به "آغل" تشبیه کرده؛ لفظی ناپسند، توهین‌آمیز و عمیقاً شرم‌آور که نشان از عمق بی‌احترامی او به مردم و بیگانگی‌اش با وجدان عمومی دارد.
آیا کسی بی پشتوانه می‌تواند در مورد مردمی که قرن‌ها برای استقلال، شرافت و عزت جنگیده‌اند چنین بی‌شرمانه سخن بگوید؟ این قبیله‌ی کوچکِ بریده از جامعه، که تنها با تکیه بر تریبون‌های رسمی و حذف صداهای منتقد زنده است، چگونه به خود اجازه می‌دهد که اکثریت خاموش اما بیدار این سرزمین را به سخره بگیرد؟
صداوسیما؛ ابزار وحدت یا تفرقه
مشکل، تنها در سخنان فردی خاص نیست؛ ریشه این انحراف عمیق‌تر است. صداوسیما که باید نماد انسجام و بازتاب‌دهنده‌ی صدای اقشار مختلف باشد، سال‌هاست به بلندگوی یک قبیله خاص تقلیل یافته که در فضای بسته خود، نه مردم را می‌شناسند و نه حاضرند صدای آن‌ها را بشنوند.
از حذف چهره‌های ملی تا سانسور اعتراضات مدنی و اکنون، توهین به بدنه‌ی اصلی جامعه، این رسانه مسیر کاهش بیندگانش را با سرعت طی می‌کند. افرادی چون وی با ادبیات لمپنی و متکبرانه، از تریبون‌هایی که با بودجه‌ی عمومی تغذیه می‌شوند، نفرت‌پراکنی می‌کنند، نه اطلاع‌رسانی.
ملت ایران؛ ملتی با عزت است:
اگر کسی دچار این توهم شده که کشور ایران را می‌توان با واژه‌هایی نظیر "آغل" تحقیر کرد، باید بداند که ملت در طول تاریخ بارها در برابر چنین توهین‌هایی ایستاده و پاسخ خود را نه با فریاد، که با سکوت، بی‌اعتنایی آگاهانه داده است.
بدانید و آگاه باشید این همان ملتی‌ست که وقتی رئیس‌جمهور آمریکا نام جعلی بر خلیج همیشه فارس گذاشت، چه در داخل و چه ایرانیان خارج‌نشین، یک‌صدا و با غرور ملی به پا خاستند و او را وادار به عقب‌نشینی کردند؛ همان مردمی که در روزهای سخت جنگ ۱۲ روزه نیز بی‌چشم‌داشت، تمام‌قد پشت ایران ایستادند و نشان دادند که اگر پای عزت و تمامیت ایران در میان باشد، اختلاف‌نظرها کنار می‌رود و جای خود را به وحدت ملی می‌دهد.
آقای جلیلی ایران آغل نیست. ایران خانه آزادگانی است که هیچ قبیله وابسته‌ای، با هیچ بلندگوی رسمی‌ای، نمی‌تواند آن را کوچک جلوه دهد. کسانی که خود در فضای امن و بسته رشد کرده‌اند، حق ندارند در مورد جامعه‌ای که آن‌ها را به رسمیت نمی‌شناسد زبان به بی‌حرمتی بگشایند.
سخن آخر
ما این بی‌ادبی را نه ضعف ملت که نهایت زبونی گوینده می‌دانیم. تکرار چنین سخنانی تنها چهره‌ی گوینده را مخدوش می‌کند و مشروعیت پوشالی‌شان را بیشتر به چالش می‌کشد. بهتر است پیش از سخن گفتن، آیینه‌ای در برابر خود بگذارند و پیش از تحقیر دیگران، به جایگاه خود در افکار عمومی بنگرند: در حاشیه، منزوی، و بی‌اثر. البته کشور را آغل دانستن جرم به حساب می‌آید به همین دلیل دادستان وارد ماجرا شده است.