امروز جامعه ادبی ایران در سوگ یکی از جوان‌ترین استعدادهای خود نشست. پرنیا عباسی، شاعر متولد دهه هشتاد که نقدها و اشعارش در محافل ادبی مورد توجه قرار گرفته بود، در حملات وحشیانه رژیم صهیونیستی به مناطق مسکونی تهران، به همراه تمام اعضای خانواده‌اش به شهادت رسید.

این شاعر جوان که در دی‌ماه ۱۴۰۱ در میزگرد تخصصی «تحلیل جهان شعری شاعران دهه هشتادی» در مجله وزن دنیا شرکت کرده بود، به گفته همکارانش «سرشار از شور زندگی و عشق به شعر بود». استادش روجا چمنکار در پیامی دردناک نوشت: «پرنیا همان‌قدر که در شعرهایش بهار را توصیف می‌کرد، خودش هم بهاری زودگذر بود».

نکته هولناک ماجرا غیرنظامی بودن تمام قربانیان این حمله است. خانواده عباسی در منطقه‌ای کاملاً مسکونی زندگی می‌کردند و هیچ وابستگی به نهادهای نظامی نداشتند. در شبکه‌های اجتماعی، هشتگ #پرنیا_عباسی به سرعت در حال ترند شدن است. بسیاری از شاعران و نویسندگان با انتشار اشعاری که پرنیا برایشان خوانده بود، خاطرات خود از این استعداد از دست رفته را زنده کرده‌اند. یکی از آخرین پست‌های این شاعر جوان که اکنون به یادگار مانده، این بیت بود: «من می‌نویسم تا بمیرم... ولی نه اینگونه!»