ستاره صبح، فائزه صدر: مدتی است که شاخص‌های اقتصادی تحت تأثیر مذاکرات قرار گرفته و فضایی ابهام آلود بر بازارها حاکم است. البته نمی‌توان مشکلات اقتصادی را به تحریم‌ها نسبت داد، بلکه سهم ناکارآمدی و سوء مدیریت نیز در پدید آمدن این شرایط پررنگ است. اما لغو تحریم‌ها می‌تواند همچون باز شدن در‌ها به روی اقتصاد عمل کند. از این رو چشم دوختن بازار و فعالین اقتصادی به نتایج مذاکرات طبیعی است. اما این انتظار چه حاصلی خواهد داشت؟

ستاره صبح در این رابطه با علی اکبر نیکو اقبال، استاد دانشگاه و اقتصاددان گفت‌وگو داشت که در ادامه می‌خوانید:
علی اکبر نیکو اقبال در ابتدای گفت‌وگو در رابطه با چالش‌های اقتصادی کشور گفت: تصمیمات غلط و ناکارآمدی سیاست‌گذاری‌ها باعث ایجاد تورم شده است كه تورم سفره مردم را کوچک‌تر کرده و افراد را به زیر خط فقر کشاند. سطح رفاه عمومی تحت تأثیر تورم پایین آمده و نارضایتی ایجاد شده است.
وی افزود: کاهش ارزش پول ملی، کوچک‌تر شدن سفره مردم و افزایش قیمت‌ها در بازار، نشانه‌های بحران است. فروپاشی اقتصادی به صورت یکباره اتفاق نمی‌افتد.
این اقتصاددان با اشاره به شدت گرفتن بحران ناترازی در کشور گفت: ایران كشوری غنی با ذخایر عظیم نفت و گاز است، اما با این حال، در زمستان با كمبود گاز و در تابستان با كمبود برق روبه‌رو است!
وی افزود: كشور با ناترازی مواجه است. ناترازی برق، آب، سوخت و مشکلات حاد در صندوق‌های بازنشستگی و همچنین كسری بودجه که هر کدام مشکلاتی جدی هستند و هر یک به نوبه خود وضعیت اقتصادی کشور را به نقطه‌ای بحرانی رسانده‌اند.
وی در ادامه با تاکید بر لزوم رفع تحریم‌ها گفت: یکی از آسیب‌های جبران ناپذیر تحریم عقب ماندگی صنعت در كشور است. تحریم‌ها باعث شدند از تكنولوژی روز دنیا عقب بمانیم و صنایع دچار فرسودگی شوند.
نیکو اقبال اضافه کرد: اگر چه در عرصه سیاسی تحریم، ایالات متحده را به هدفی که می‌خواست نرساند، اما ادامه تحریم‌ یا افزایش آن کشور را با مشكل روبه‌رو می‌کند.
این استاد اقتصاد در ادامه یادآور شد: در هفته‌های گذشته اخبار مذاکرات با تأثیر گذاشتن بر انتظارات تورمی نقش خود در جهت دهی بر بازارها را نشان داد که چگونه انتشار عکس دست دادن دو دیپلمات نرخ‌ها را کاهشی و یا تأخیر در برگزاری مذاکرات فضای اقتصادی را بی ثبات می‌کند.
علی اکبر نیکو اقبال در پایان گفت‌وگو تاکید کرد: ثبات اقتصادی مهم است. اگر فعالان در بازار سرمایه احساس کنند ریسک سیستماتیک خارجی کاهش یافته، منابع آزاد می‌شود. اما بدون اصلاح محیط کسب ‌و کار، حذف قیمت گذاری دستوری، اولویت دادن به بخش خصوصی و اصلاح نظام بانکی، به رشد پایدار نمی‌رسیم. بدون اصلاحات ساختاری، توافق هم نمی‌تواند اقتصاد ما را به رشد پایدار برساند.