جناب پزشکیان حوثیها در حال تبدیل شدن به عامل تعیین کننده در مذاکرات ایران و آمریکا از یک‌سو و کشیده شدنِ ایران به درگیریِ نظامی منطقه‌ای از سوی دیگر هستند. اکنون، شرایطی پدید آمده است که دیگر چندان مهم نیست که جنگنده F18 آمریکا چگونه به دریا سقوط کرد و یا اینکه چرا سیستم‌های پیشرفته اسرائیل توانایی ره‌گیری موشک هایپرسونیک حوثیها را نداشته است، تخریب سیستماتیک زیرساخت‌های یمن توسط بمباران‌های آمریکا تا کجا تداوم خواهد داشت و... از آن رو که، چه آن جنگنده عمداً به دریا سقوط کرده باشد، یا اسرائیل عمداً موشک را ره‌گیری نکرده است، یا واقعاً هر دو واقعه توسط حوثیها رقم خورده است، و یا… مهم این است که این اتفاقات، همه و همه به نام ایران نوشته می‌شوند. از توییت رئیس‌جمهور آمریکا تا وزیر دفاع آن کشور در مورد مسئول دانستن ایران در ماجرای حوثی‌های یمن و تعویق مذاکرات و موضع سخت ترامپ در خصوص پرونده هسته‌ای ایران و اینک نخست‌وزیر اسرائیل پس از اصابت موشک حوثیها به فرودگاه بنگوریان، و… جناب رئیس‌جمهور به اختلاف اخیر میان هند و پاکستان بنگرید؛ در بحران‌ها، «تفاوت روایت‌ها» و «پذیرش یا عدم پذیرش مسئولیت اتفاقات» چندان مهم نیست، بلکه مهم آن چیزی است که در اثر آن در حال رخ دادن است. بر همین مبنا است که با اعزام وزیرخارجه به اسلام‌آباد و دهلی‌نو، تصمیم به ایفاء نقشی احتمالی در جلوگیری از بروز درگیری میان هند و پاکستان گرفته‌اید، و… اینک همین تصویر و همان تفاوت روایت‌ها، جدای از صحت و یا سقم آن، برای ایران نیز در حال رقم خوردن است. چه بخواهیم و چه نخواهیم، شرایط آرام آرام پیچیده می‌شود و ایران، چه بخواهد و چه نخواهد، در حال کشیده شدن به رویاروییِ خطرناک دیگری است. شاید مذاکرات ایران و آمریکا اکنون دیگر اولویت نخست ایران نباشد؛ بلکه جلوگیری از افتادن به دام رویاروییِ نظامی دیگر را بتوان «اولویت سیاست خارجی» دانست. از این جهت، به عنوان رئیس‌جمهور ایران، هم «مردم» انتظار دارند، و هم «امنیت ملی کشور» حکم می‌کند تا از افتادن کشور به دامان درگیریِ دیگری - آن‌هم با نقش‌آفرینیِ حوثی‌هایی که می‌گویید و می‌گویند ارتباطی با ایران ندارند و مستقل عمل می‌کنند - به گونه‌ای جدی جلوگیری شود. آقای رئیس‌جمهور تنها چیزی که از قول‌های انتخاباتیِ شما باقی‌مانده است؛ همین جلوگیری از درغلتیدنِ کشور به دامان جنگ است.