مردم ایران در آن زمان به چه سیاست‌ها و به چه عملکردها و به چه رفتارهایی از حاکمیت اعتراض داشتند؟ آنها از قیام خود علیه نظام پادشاهی چه می‌خواستند و از ظهور انقلاب اسلامی چه انتظاری داشتند. بهترین پاسخ به این سؤالات را می‌توان در اعلامیه‌ها و سخنرانی های امام خمینی و نیز سایر مراجع تقلید و شخصیت های انقلابی و نیز در خاطرات زندانیان سیاسی و همچنین شعارهای معترضین در آن ایام دریافت. مطالعه صحیفه امام، بیانیه های مراجع عظام تقلید، سخنرانی های روشنفکران و روحانیون مبارز و همچنین مقالات و مطالبی که در آن سالها منتشر شده است به خوبی نشان می‌دهد که مردم ایران در آن سالها به دنبال چه اهداف ومقاصدی بودند و چه چیزهایی را می‌خواستند و چه چیزهایی را نمی‌خواستند. و در یک کلام مدینه فاضله‌ای که انقلابیون به دنبال آن بودند چه مشخصاتی داشت؟ اما داستان از این قرار است: در اعتراضات عمومی سال های ۱۳۵۶ و ۱۳۵۷ که مردم به رهبری امام خمینی رحمت الله علیه در خیابان های شهرها و کوچه های روستاهای مختلف ایران به تظاهرات و راهپیمایی علیه نظام ظالمانه شاهنشاهی و استبداد پهلوی پرداختند بر این باور بودند که با برپایی نهضت اسلامی به اهداف مهم زیر دست پیدا خواهند کرد:
لازم به ذکر است که همه نکات و موارد فوق در شعارهای اصلی مردم یعنی «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» در اکثر راهپیمایی‌ها و تظاهرات اعتراضی متبلور بود.
بنابراین مردم می‌خواستند تا:
در آن زمان می‌گفتند: من لا معاش له، لا معاد له در یک کلام مردم می‌خواستند که: تمام بدی های نظام سلطنتی از جمله:
و خوبی های حکومت های پیشرفته در ایران رایج شود و ایران همواره سرآمد و سربلند و عزیز باشد.