سودهای کلان ناشی از دور زدن تحریم ونپیوستن به قوانین بین‌المللی همانند پالرمو و سی اف تی چنان زیر زبانشان مزه کرده است که خود تحریمی راهم برکشور تحمیل کرده‌اند، عده‌ای هرگونه گشایش درروابط بین‌المللی وپیوستن به اف-ای-تی-اف را با سودهای خویش نا هم خوان می‌بینند.

هنوز سخن از گفت‌وگوی مستقیم به میان نیامده وبویش به مشامشان رسیده عنان ازکف داده‌اند وبه دامن فریاد پناه برده‌اند. ترس پشت این فریادهای زشت وتوهین آمیز احتمال ازدست دادن منفعت باندهای ثروتی است که درساختار کشور نفوذ کرده‌اند ومنافع ملی را قربانی زیاده خواهی خویش کرده‌اند. زیان خود تحریمی‌ها برشمرده نمی‌شود واین اقدامات زیر سایه ادعاهای انقلابی‌گری و... پنهان می‌شوند. پاره‌ای ازکشورها از این واقعیت به سود خویش بهره‌ها گرفته‌اند وبرگ ایران موضوع گفت‌وگوهایی شده است که ایران از آن سهمی نبرده است.. اگر کسی بخواهد دستی به سر وروی اقتصاد بکشد وپای از دایره توهم بیرون بگذارد چوب استیضاحشان بلند می‌شود. خیلی هم بند شرایط کشور، مشکلات مردم وشکل گیری دشمنی‌ها علیه کشور نیستند. اندک سالاران به لطف تظارت استصوابی در کانون‌های تصمیم گیری جا خوش کرده اندوهرروز بهانه‌ای برای نا امنی روانی جامعه می‌تراشند. حالا که کسی به میدان آمده که دره های ژرف رویاروی کشوررا نشان می‌دهد سروصدایشان بیشتر وتلاش هایشان برای ناکام گذاردن دولت بیش از پیش شده است. ایران فرصت‌های گرانبهایی را در پوشش‌های انقلابی‌گری ازدست داده و احتمالا دیگر ‌فرصتی باقی نمانده است ولی بازهم گوش مدعیان، به این سخنان بدهکار نیست وراه خود می‌روند وکار خود می‌کنند،

بیداری جامعه برای این جماعت اندک، زنگ هشدا ری است که به صدا درآمده، وآینها گمان می‌کنند خودرا به نشنیدن زدن راه حل گذر ازبحرانهایی است که ساخته‌اند. ویا جنجال‌ها، سبب پراکندگی ذهن جامعه خواهد شد. ولی آگاهی جامعه کار خودرا خواهد کرد واین روند ویرانگر وکاسبان تحریم وسوداگران دنیای سیاست ناگزیر از تسلیم در برابر واقعیت خواهند شد.