اینکه به جای تحلیلگران نظامی وسیاسی مجریان کم سواد وگزینشی درباره سرنوشت کشور با ولنگاری وبی خیالی جنگ را همچون بازی موش وگربه بدانند تأسف برانگیز است.

ما ناگزیر به بررسی ‌بازنگری سیاست‌های کلان بوده ‌باید از سرزمین رؤیاها وآرزوها به میدان واقعیت پای بگذاریم. مشت‌های گره کرده وفریادهای مرگ خواهی وسخنان تند وشعارگونه چه پیامدی داشته است؟ کسانی که این کارها را کرده‌اند به ملت بگویند سودش چه بوده است؟ آنان که نسخه جنگ می‌پیچند آیا اندکی به تاریخ جنگ‌های ایران وروسیه وازدست دادن 250 هزار کیلومتر مربع سرزمین‌های حاصلخیز ایران زمین در قاب عهدنامه‌های گلستان وترکمانچای اندیشیده‌اند؟ به نقش ملأ محمد مجاهد که فتوای جهاد می‌داد ودولت ایران را وادار به جنگی خانمانسوز وایران برباد ده کرد فکر کرده‌اند؟ شعار که هزینه‌ای ندارد ولی منابعی که از کشور ازدست می‌رود وفرصت های که به جای ساختن می‌سوزد آینده کشور را تباه می‌کند و زندگی را بر مردم سخت و تلخ می‌کند.
حماس را که یک نیروی عربی است چرا به ایران ربط می‌دهند؟ حماس برای آزادی سرزمین اشغالی مبارزه می‌کند واین ایران است که گرفتار سیاست‌های شده است که به ایران ربطی ندارد. چرا کشورهای عربی برای آزادی سرزمین فلسطین دست به کار نمی‌شوند؟ چرا ما چنین مأموریت سخت ودشواری را برای خود برگزیده‌ایم؟ چرا مناقشه عربی-عبری-غربی باید به جنگ ایدئولوژیک تبدیل شود؟ وچرا ما باید هزینه چنین جنگی را برعهده بگیریم؟.
جنگ را شوخی نپنداریم وسرنوشت کشوررا به دست شعار وهیجان وتوهم نسپاریم. به فکر مردم و ساختن کشور باشید. ببینید چگونه همسایه‌ها پیشرفت می‌کنند و ما پس رفت؟