نمایشگاهی از نقاشی ‏های شیرین اتحادیه در گالری ویستا بر پا شده است. استیتمنتی به قلم خود هنرمند، با واژه‏ها و عبارت‏هایی استعاری، مضمون «جدایی» را برای نمایشگاه پیش می‏ نهد و پنجره‏ای در مقابل تماشاگران می‏ گشاید.
تابلوهای تک‏ عنصری، همچون تکه ‏هایی جداافتاده از یک کل، جلوه ‏گر می‏ شوند. تکه ‏های بریده شده‏ای که بر زمینه‏ ای بیگانه و تهی چسبانده شده ‏اند تا حس غربت و انزوا را بیان کنند. این تابلوهای کوچک به فقدان و غیاب جهانی مستحکم ارجاع می‏ دهند که تکه‏ های از هم پاشیده‏ی آن را شیرین اتحادیه برداشته و بر روی زمینه ‏هایی سرد و خنثی چسبانده است. این تکه ‏های جداشده با رنگ‏های چندلایه و ضخیم که گویا از فضای طبیعی خود کنده شده و به فضایی ناآشنا پرتاب شده باشند، زیبایی‏ شناسی خاص خود را پدید آورده‏اند.
شیرین اتحادیه با رنگ ‏های گرم، بافت‏ها و خراش‏ های عمیق، باندپیچی ‏ها و سطوح تیز و ناهموار، و همچنین انتخاب تمِ جدایی، مخاطبان خود را از سطح زیبایی ‏شناسیِ صِرف وارد لایه‏ های استعاری کرده است. استعاره ‏هایی از زمین‏های تشنه، جراحت ‏ها، تنهایی و سرگشتگی.
شیرین اتحادیه با به تصویر کشیدن مفاهیمی در نهایت خلوصشان، این تکه‏های جداشده را به چنان مرتب ه‏ای از تأثیرگذاری رسانده است که در فیگوری در حال احتضار، فقط و فقط یک احتضارِ محض را می‏بینیم و در نی م‏تنه‏ای بی ‏سر، پهلویی دریده ‏شده را، و نه هیچ چیز دیگری را.

اگر از این کلاژ‏-نقاشی‏‌ها عبور کنیم و به تماشای تابلوهای بزرگ برویم، با ترکیب‏بندی‏هایی مواجه می‏ شویم که در سطحی دیگر همان تمِ جدایی را بیان می‏ کنند. نگاه تماشاگران بر روی این نقاشی‏‌ها جریان پیدا می‏کند و بیش از هر چیزی از انسجام، هارمونی، تعادل و کلیتی پویا لذت می‏برد. این ویژگی‏ های زیبایی‏ شناختی با هندسه ‏ای پنهان و خودآگاهی هنرمند، همزمان با اتوماسیون و خودانگیختگی پدید آمده ‏اند.
عناصر تابلوهای بزرگ، بیشتر در مسیری افقی سازمان یافته‏ اند و صفحه ‏های نُت موسیقی را در ذهن متبادر می‌‏سازند. در این تابلوها سمفونی «جدایی» نواخته می‏شود. هارمونی حاصل از همنشینی سایه ‏روشن‏ها، رنگ‏ها و شکل‏ها، این تابلوها را به قطعه ‏هایی موسیقایی نزدیک کرده است.
تونالیته ‏های رنگیِ اُخرایی که تنِ انسان و زمین ‏های کویری را به یاد می‏آورند، در کنتراست با رنگ ‏های آبی، گرمای بیشتری را می‌‏تابانند.
تابلوهای بزرگ، فاقدِ نقطه‏ی کانونی واحدی هستند. عناصر بصری در سطح تابلوها پراکنده شده‏اند. نگاه تماشاگران در میان آنها به گردش درمی‏آید، بدون آن که در جست‏وجوی قهرمانی باشند. در این تابلوها تجمع و تراکم عناصر از سویی و میدان‏های خالی از سوی دیگر، فضاهایی دراماتیک آفریده‏اند.
در یکی از تابلوها ساقه ‏های پر از گل، همچون خطوطی عمودی، ریتمی چشم ‏نواز پدید آورده‏اند.لکه ‏های سرخ در توهمِ گل‏های وحشی و لخته ‏های خون در نوسان هستند.
در این تابلوها احساس حرکت و لحظه ‏های زودگذر، محوشدگی و فرازوفرودهای شدت‏ های نور و رنگ، ذهن تماشاگران را به مفاهیمی همچون بی ‏ثباتی و ازهم‏ گسیختگی سوق می‏ دهند.
این نقاشی‏‌ها باید در کانتکست مدرنیته قرائت و رمزگشایی شوند. فضایی که تماشاگران در آن زیسته ‏اند و با همه‏ی وجود آن را درک و احساس می‏کنند.
سرزندگی و گرمایی که از بافت‏ های غنی و پالت رنگ‏ های شیرین اتحادیه حاصل می‌‏شود، با انرژی و شدت عاطفی همراه است. لایه ‏های ضخیم رنگ، به نقاشی‏ها جسمیت و کیفیتی لمس ‏پذیر داده ‏اند.
فیگورهای انسانی در تابلوهای بزرگ از چنان ابهامی برخوردار هستند که گویا هنرمند قصد دارد به هویت‏ های کمرنگ ‏شده‏ ی آدم ‏ها اشاره کند و بر ماهیت گذرای زندگی تأکید بورزد. همان طوری که در بیانیه‏ی هنرمند آمده است «هر لحظه ما را از لحظه ‏ی قبل جدا می‏کند ... حتی باد که می‏ وزد دم از جدایی می‌‏زند و جدایی همواره ناتمام است».
شیرین اتحادیه با آوردن مثال‏هایی عینی، مفهوم «جدایی» را از آنها انتزاع می‌کند. هر انسانی این مفهوم را در زندگی خود تجربه کرده است و به‏ خوبی می‌‏تواند با این نقاشی ‏ها همراهی و همذات ‏پنداری کند. اندیشه‏ای که هنگام تماشای نقاشی ‏ها در ذهن مخاطبان شکل می‏ گیرد، به امور واقعی و مشخصی از زندگی‏شان پیوند می‏خورد. جدایی‏ های تحقق‏ یافته در ذهن آنان زنده می‏شوند و با نقاشی‏های نمایشگاه در هم می‏ آمیزند.
انسان‏های شیرین اتحادیه در نقاشی‏ هایش؛ چه آنهایی که همچون تکه‏هایی برش‏خورده بر تابلوهای کوچک چسبانده شده ‏اند و چه انسان‏های پراکنده در نقاشی‏ های بزرگ، با مضمونی که بر آنها سایه انداخته است، از موقعیت ‏های بی‏ زمانی و بی‏جا و مکان بودن بیرون آمده و به قول سارتر به «انسانِ در جهان» تبدیل شده‏اند.
گفتنی است، نمایشگاه نقاشی ‏های شیرین اتحادیه از 27 مهر تا 7 آبان در گالری ویستا برقرار است.