آن‌ها درک درستی از جامعه پویا ودگرگون شده ایران ندارند، پویایی و نقد و اعتراض به روش‌های حکمرانی به معنای فرش قرمز برای جنگ طلبان وایران ستیزان پهن کردن نیست، جامعه پرسشگر و پویا، قدرت جامعه، حاکمیت را ناگزیر از پذیرش تغییرات روشن خواهد کرد.

این امر به مدد گسترش آگاهی، بسبج دانایی، گذر از خود محوری، و روی آوردن به سازمان پذیری رخ خواهد داد. ستیز پایدار موجب گرفتار آمدن درتله های بحران است و سازش هوشمندانه و منفعت گرا روی آوردن به پناهگاه امنی است که آینده را می‌سازد.

آنان که گفت‌وگو و سازش را نشانه وادادگی و سرسپردگی پنداشتند، ستیز همیشگی را ترویج ونشانه اقتدار دانستند. کشور و مردم را در دامنه دید بسته خود به دام انداخته و زمینه را برای فرصت طلبان به گونه‌ای فراهم ساخته‌اند که به جای ملت و به نام مردم هر چه می‌خواهند بگویند و انجام دهند.

گفتار و رفتارشان به گونه‌ای است که به جای آنکه باری از دوش مردم بردارند، باری بر دوش آن‌ها می‌گذارند. صلح وگفت‌وگو در داخل وخارج وگذر از بسته اندیشی، پذیرش واقعیت‌های جهانی و میدان دادن به آگاهی و خردورزی و پیوستن به جریان توسعه جهانی با تکیه بر قابلیت‌های بی همانند کشور و برتر دانستن منفعت ملی بر هر مقوله دیگری سرزمین مارا آباد و آزاد خواهد کرد.

شرط این کار این است که از تجربه دیگر کشورها مثل ترکیه، مالزی، اندونزی و کشورهای حاشیه خلیج فارس که در گذشته از ما عقب بودند، اما با بهره گیری از خرد، علم، دوری از تنش مثل غرب ستیزی و... توانستند از ما پیشی بگیرند. بیاموزید و رویکردها را تغییر دهید.