به ارتقای هنرهای نمایشی کمک کرد رئیس هیئت مدیره خانه تئاتر در این مراسم گفت: ناگفته‌های بسیاری در خصوص پری صابری وجود دارد، از صابری به عنوان هنرمندی شاخص باید یاد کرد که از دوران جوانی با ادیبان و بزرگان اهل قلم آشنایی داشت، او علاوه بر تحصیلاتش، در زمینه تجربی هم تجربیات بسیاری به دست آورد و در دو فیلم ارزشمند سینمای کشورمان حضور داشت. ایرج راد با اشاره به دیگر اقدامات صابری در تئاتر ایران افزود: علاوه بر ترجمه‌های فراوان، نمایش‌نامه‌های متعددی هم نوشت و در کنار اینها با راه‌اندازی تالار مولوی، فضایی برای کار دانشجویان فراهم کرد. خوشبختانه این اواخر درباره ایشان، کتاب «بانوی رند» توسط نشر ثالث و به همت آقای شکرریز منتشر و فیلمی هم درباره او ساخته شده است ولی هنوز جا دارد که بیشتر درباره او بنویسیم چرا که از دوران نوجوانی کوشید و بدون سر و صدا و تبلیغات فقط به هنر کشورمان خدمت کرد و قطعا نامش در فرهنگ و هنر ما ماندگار خواهد بود. وی افزود: پری صابری با تمام تواضع و بدون تبلیغات بزرگ، به خدمت فرهنگی پرداخت و در طول زندگی حرفه‌ای خود، از نوجوانی تا آخرین روزها، با تلاش و مسئولیت‌پذیری به ارتقای هنرهای نمایشی کمک کرد. راد گفت: پری صابری یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های تئاتر ایران بود که با استفاده از سنت‌های نمایشی ایرانی و نوآوری‌های خود، تحولی بزرگ در عرصه تئاتر کشور ایجاد کرد.
موسیقی در نمایش‌های او غوغا می‌کرد محمد حاتمی، بازیگر تئاتر و سینما نیز در این مراسم اظهار کرد: ۳۷ سال پیش با پری صابری آشنا شدم و پیشنهاد حضور در نمایش «باغ عرفان» درباره سهراب سپهری را داد که سرشار از ایران و فرهنگ ایران بود. موسیقی در نمایش‌های او غوغا می‌کرد. این بازیگر ادامه داد: برای صابری، ادبیات تجملی و دور از دسترس نبود و او شگفتی‌های ادبیات را به نمایش می‌گذاشت. صابری هنرمندی اندرزگو نبود، حضور زن در آثارش پررنگ بود و تا آخرین لحظه عمرش زنانه زندگی کرد و در ذهن‌ها جاودانه شد.
زندگی پری صابری در سال ۱۳۱۱ در کرمان متولد شد و پس از طی دوران کودکی، در فرانسه به ادامه تحصیل پرداخت. وی در بازگشت به ایران گروه تئاتر پازارگاد را راه اندازی کرد و در طول سال‌ها فعالیت خود نویسندگی، کارگردانی، طراحی صحنه و ترجمه آثار مختلفی را برعهده گرفت. صابری در سال‌های ۱۳۴۷ تا ۵۷ مدیر فعالیت‌های فوق برنامه دانشگاه تهران بود و تالار مولوی را در تهران تأسیس کرد. وی نشان ابن سینا را از یونسکو و لژیون دونور (بالاترین نشان افتخار کشور فرانسه) را در سال ۲۰۰۴ دریافت کرده است. «من به باغ عرفان – ۱۳۶۷»، «رستم و سهراب – ۱۳۷۷»، «آنتیگونه – ۱۳۷۹»، «یوسف و زلیخا – ۱۳۸۱»، «رند خلوت نشین – ۱۳۸۰»، «سوگ سیاوش – ۱۳۸۲»، «شمس پرنده – سال‌های مختلف»، «لیلی و مجنون – ۱۳۸۶»، «رستم و اسفندیار – ۱۳۹۰»، «بیژن و منیژه – ۱۳۷۵»، «هفت شهر عشق – ۱۳۷۴»، «من از کجا عشق از کجا – ۱۳۸۳»، «بدی دنیا را گرفته – ۱۳۴۴»، «مرغ دریایی – ۱۳۴۳»، «امشب از خود می‌سازیم – ۱۳۴۸»، «کرک هویج»، «شش شخصیت در جست‌وجوی نویسنده – ۱۳۵۲»، «دایی وانیا – ۱۳۷۰»، «باغ وحش شیشه ای»، «یرما – ۱۳۴۷»، «کرگدن» به کارگردانی حمید سمندریان، «نگاهی از پل» به کارگردانی حمید سمندریان، «مرده های بی کفن و دفن»، «بابا نشاط»، «مرغ باران»، «باغ عرفان»، «مصدق در آینه تاریخ»، «یرما – گابریل گارسیا لورکا»، «جزیره بزه- هوگوبتی»، «آمده یا چطور از شرش خلاص شویم – اوژن یونسکو»، «عیار شوریده»، «باغ آلبالو – آنتوان چخوف»، «ایوانف – آنتوان چخوف»، «مجلس رقص دزدان – ژان آنوی»، «خمره – لوئیجی پیراندللو»، «آتش افروزها – ماکس فریش»، «کالیگولا – آلبر کامو»، «مرده های بی کفن و دفن – ژان پل سارتر»، «درس – اوژن یونسکو»، «اطلسی»، «در اندرون من خسته»، «لیلا در نصف جهان»، «مرغ سحر»، «طاووس مست» از جمله آثاری نمایشی بوده که مرحوم پری صابری در آنها به عنوان کارگردان، طراح صحنه، نویسنده، مترجم و بازیگر حضور داشته است.