مدت‌زمان بستری، برای بیمارانی که نیاز به مراقبت‌های ویژه دارند ممکن است بیشتر باشد. همچنین سه ماه اول پس از ترخیص از بیمارستان، برنامه‌های توانبخشی همچنان ادامه می‌یابد تا بیمار به حداکثر سطح استقلال و توانایی بازگردد. به عبارتی دیگر هر بیماری که دچار سکته مغزی می‌شود حداقل ۷ روز به تخت بیمارستان برای دریافت خدمات درمانی نیاز دارد سرانه پایین تخت بیمارستانی و فرسودگی بیمارستان‌ها روال دریافت خدمات برای بیماران را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
اگر فردی دچار سکته مغزی شود از بخش‌های مختلف بیمارستان خدمات دریافت می‌کند. در ابتدا بیمار به بخش اورژانس منتقل می‌شود تا وضعیت حاد وی ارزیابی و تثبیت شود. در ادامه نوع سکته تشخیص داده می‌شود و متناسب با آن خونریزی مدیریت و درمان‌های فوری ارائه می‌شود. بیماران حاد به بخش مراقبت‌های ویژه می‌روند تا وضعیت آن‌ها به صورت دقیق مورد پایش قرار بگیرد. پس از تثبیت وضعیت حاد، بیماران به بخش عادی منتقل می‌شوند. در این بخش نظارت مداوم بر وضعیت بیمار، ارزیابی و مدیریت عوارض سکته مغزی انجام می‌شود. پس از بهبود اولیه، بیماران به بخش توانبخشی منتقل می‌شوند تا از خدمات فیزیوتراپی، کاردرمانی و گفتاردرمانی استفاده کنند. این خدمات و بخش‌ها برای اطمینان از بهبود و بازگشت بیمار به زندگی معمولی بسیار حیاتی هستند.
حال تصور کنید در یک کشوری سرانه تخت بیمارستانی با استاندارد جهان فاصله داشته باشد و کمبود تخت یکی از معضلات سیستم بهداشت و درمان به حساب آید. در چنین شرایطی در پذیرش و درمان تأخیر به وجود می‌آید. این در حالی است که یکی از مهم‌ترین مسائل در درمان سکته مغزی، زمان است. تأخیر در دریافت درمان‌های حاد می‌تواند منجر به افزایش آسیب مغزی و کاهش شانس بهبودی شود. همچنین عدم دسترسی به خدمات فوری مراقبت‌های ویژه (ICU) می‌تواند میزان مرگ و میر را افزایش دهد.
از سوی دیگر کمبود تخت‌ها می‌تواند منجر به نظارت ناکافی بر وضعیت بیماران شود که به نوبه خود می‌تواند عوارض و مشکلات جدی را به دنبال داشته باشد. در این حالت بخش‌های توانبخشی ممکن است نتوانند خدمات مطلوبی به بیماران ارائه دهند؛ این مسئله می‌تواند فرایند بهبود و بازگشت بیمار به زندگی عادی را کندتر کند. کمبود تخت‌ها منجر به افزایش فشار کاری پرسنل پزشکی می‌شود و کیفیت مراقبت‌ها کاهش یافته و احتمال بروز اشتباهات پزشکی را افزایش می‌یابد. این فشار کاری منجر به آن می‌شود که کادر درمان زمان کافی برای رسیدگی به هر بیمار اختصاص ندهند. در نهایت تأخیر در درمان و کمبود امکانات می‌تواند منجر به افزایش هزینه‌های درمان و بهبودی بیماران شود که بار مالی بیشتری را بر دوش خانواده‌ها می‌گذارد. در ایران برای هر هزار نفر فقط ۱.۸ تخت بیمارستانی وجود دارد و این میزان به طور قابل توجهی کمتر از کشور‌های توسعه یافته مانند ژاپن و کره جنوبی است که به ترتیب ۱۳ و ۱۲.۴ تخت به ازای هر ۱۰۰۰ نفر دارند. عدم رعایت این استاندارد دریافت خدمات درمانی را با مشکلات حادی روبه‌رو می‌سازد که بالاتر به بیماران درگیر سکته مغزی پرداختیم. بیماران سکته مغزی معمولاً در بخش‌های اورژانس، نورولوژی، مراقبت‌های ویژه و توانبخشی خدمات دریافت می‌کنند. نوع خدمات شامل نظارت مداوم، تصویربرداری مغزی، تجویز دارو‌های ضد انعقاد خون، فیزیوتراپی و کاردرمانی است تا بیمار بهبودی کامل را به دست آورد. بدون تعداد کافی تخت، ارائه این خدمات جامع و موثر با چالش‌های جدی روبه‌رو می‌شود.