منابع انسانی نقشی کلیدی در توسعه، تقویت و رسیدن به اهداف از پیش تعیین شده سازمان‌ها ایفا می‌کنند و هر سازمان برای اینکه بتواند در موعد مقرر به اهدافش نزدیک شود و خدماتی با کیفیت و بروز به مشتریان یا مخاطبانش ارائه کند، نیازمند کارکنانی ماهر، شایسته و کاردان است. از سویی کارکنان هر مجموعه به منزله سرمایه‌ای ارزشمند محسوب می‌شوند و هر گونه هزینه کرد در جهت آموزش و مهارت افزایی آنان، سرمایه‌گذاری آینده محور محسوب می‌شود. با این وجود باید اذعان داشت تنها آموزش و تربیت کارکنان متخصص و ماهر، رمز موفقیت سازمان‌ها نیست. ایجاد رضایتمندی، پرداخت حقوق متناسب و مکفی، پیشگیری از فرسودگی شغلی، بهبود اوضاع و شرایط محیط کار، ایجاد فرصت های برابر جهت پیشرفت، تقویت احساس ارزشمندی، اعطاء مسئولیت، انتظارات شغلی واضح و ... از جمله مواردی هستند که در ایجاد رضایت شغلی و به تبع آن افزایش بهره وری سازمان‌ها نقشی اساسی دارند. برنامه‌ریزی در حوزه منابع انسانی این فرصت را به مدیران می‌دهد تا با شناسایی استعدادهای مناسب و به کارگیری آنها در موقعیت های مناسب، ضمن ایجاد توسعه و بهره وری بیشتر، فرصت های بیشتر برای پیشرفت همه کارکنان فراهم سازد که این فرایند در مجموع منجر به بهبود عملکرد و گسترش دستاوردهای سازمان می‌شود. از برایند نوشتار فوق چنین بر می‌آید که ایجاد تحول و تربیت نیروی انسانی ماهر و کاردان و در کنار آن ایجاد رضایتمندی شغلی با صرف هزینه های فراوان و در طول سالیان حاصل می‌شود.
در نتیجه حفظ و نگاهبانی از منابع انسانی باید در دستور کار مدیران قرار گیرد و مدیران با برنامه ریزی های متنوع، برقراری ارتباط با کارکنان و نظرسنجی‌های ادواری در برطرف سازی موانع و حفظ منابع انسانی سازمان بکوشند. متأسفانه در سال های اخیر علی رغم همه تلاش های صورت گرفته در زمینه بهبود اوضاع معیشتی کارکنان در سطوح و سازمان های مختلف، شاهد مهاجرت نیروی انسانی متخصص و حتی نیروی کار ساده به سایر کشور‌ها به دلایل متعدد هستیم. این خسران اقتصادی و معنوی همانگونه که ذکر شد از مناظر گوناگونی قابل بحث و بررسی است و هزینه های زیادی را در جهت جبران به کشور تحمیل می‌کند.
فراموش نکنیم تربیت یک نیروی متخصص و مجرب فرایندی طولانی و زمان بر است که با صرف هزینه های مادی و معنوی فراوانی حاصل می‌شود و جایگزینی نیروی جدید به آسانی میسر نخواهد شد.
بماند که جایگزینی کارگر ساده هم به آن آسانی که فکر می‌کنیم نیست و تبعاتی به همراه دارد. جا دارد مسئولان با برنامه ریزی های گسترده و هدفمند در خصوص ارتقاء سطح رضایتمندی نیروها و حفظ منابع انسانی و نیروی کار در هر رده و لایه‌ای و با هر تخصصی بیش از پیش بکوشند و مانع از خروج سرمایه های اصلی کشور شوند.
آینده کشور و توسعه همه جانبه آن نیازمند دستان پرتوان و مهارت و تخصص نیروهایی است که از ثروت همین سرزمین بالیده‌اند و ثمرات آن نیز باید در همین سرزمین نمود پیدا کند. منابع انسانی کشور را قدر بدانیم.