عبارت دو کلمه‌ای میراث فرهنگی را بارها شنیده‌ایم. تنها بیان و شنیدن «میراث فرهنگی» بار معنایی معنوی را به ذهن مخاطب متبادر می‌کند. موقعی که به معنا کردن این عبارت پرمحتوا می‌رسیم، دقیقا باید بدانیم از چه مفهومی سخن می‌گوییم. میراث فرهنگی دو وجه ملموس و غیرملموس دارد. بناهای باستانی، عمارت‌ها، خانه‌های دارای معماری خاص و اصیل و هر آنچه از گزند زمانه در امان مانده است به عنوان میراث ملموس نامیده می‌شود.
اما آداب و رسوم مردم یک منطقه، شامل سبک زندگی و آیین‌هایی که مشخصه فرهنگی یک قوم یا مردمی در جغرافیای خاص است شامل میراث ناملموس می‌شود.
بارها در خبرها خوانده‌ایم که مثلا فلان بازی یا فلان نان محلی ثبت میراث ناملموس شده است. در واقع میراث ناملموس سینه به سینه یا از طریق ثبت و پژوهش به آیندگان می‌رسد.
میراث فرهنگی به طور کلی بیان‌کننده مفهومی منحصر به فرد و غیرقابل جایگزینی در حوزه معماری، فرهنگ و هنر و آداب انسانی است.
ارزش میراث فرهنگی حفظ دسترنج و اندیشه نیاکان برای انتقال بار مفهوم و تجربه به نسل‌های بعدی است. جامعه‌ای که از میراث فرهنگی خود غافل باشد باید منتظر هجوم بیگانگان به مرزهای معنوی و سپس مرزهای جغرافیایی خود باشد. برای همین در هر کشوری نهادی دولتی یا خصوصی برای حفظ میراث فرهنگی تشکیل می‌شود تا میراث کشور خود را رصد کند و برای آیندگان ثبت و ضبط و حراست نماید.