"بگیرید، ببندید، این‌ها رسانه نیستند، وطن‌فروش هستند" این تیتر تهاجمی کیهان علیه جریان رسانه‌ای داخل است.
کیهان در مطلبی که روز گذشته منتشر کرد، پرداختن برخی از رسانه‌ها به اخبار کشور را معادل سیاه نمایی دانست و اعلام کرد: "با چنین رسانه نما‌هایی همین بس که، با جمع شدن کاسه و کوزه‌شان، یقین بدانید، کاسه و کوزه سعودی اینترنشنال‌ها و رادیو فرداها هم جمع خواهد شد. چراکه منبع تحلیل‌ها و گزارش‌های «آن‌ها»، همین اخبار کذب «این‌ها» است."
کیهان در ادامه با منکر شدن تلاش رسانه‌ها در انعکاس اخبار، فعالیت رسانه‌ای در داخل کشور را به "خبرسازی و سیاه نمایی علیه نظام" ترجمه کرده است.
اما اگر از زاویه نگاه نویسندگان کیهان فاصله بگیریم و با نگاهی عادی و واقع‌بینانه به رسانه‌های داخلی و خبرنگارانشان بنگریم، می‌بینیم که واقعیت از جایی که اهالی رسانه‌ایستاده اند شکل دیگری است.
کسی که به فعالیت روزنامه‌نگاری و خبرنگاری مشغول است، می‌داند که باید از منافع مادی این حرفه چشم بپوشد، لذا کسانی که در این پیشه می‌مانند و بعد تجربه‌های سخت معیشتی همچنان فعالیت می‌کنند؛ مظهر بردباری‌اند.
آیا مخاطب کیهان این اقلیت صبور، ساده‌زیست و جان‌سخت است؟ خبرنگار فرزند همین آب‌وخاک است. اگر باوجود مصائب این شغل، همچنان مانده و کار می‌کند، نباید به نیت او شک کرد. خبرنگار هر که باشد و در هر رسانه‌ای قلم بزند، باز ایران را مثل مادرش عزیز می‌دارد و برای کشورش دلسوزی دارد.
وطن‌دوستی در هیچ مدرسه و دانشگاهی تدریس نمی‌شود، زیرا همه ما این واحد را مادرزادی آموخته‌ایم. باید بین این اقلیت جان‌سخت داخلی و فعالان در رسانه‌های خارجی تفاوت قائل شد.
در حوادثی که پس از شهریور ۱۴۰۱ رخ داد تعداد زیادی روزنامه‌نگار بازداشت و زندانی شدند. مدیران مسئول و خبرنگاران زیادی احضار شدند. این فشار بر فعالان رسانه‌ای در داخل کشور در عین بی‌سابقه بودن، درست نبود و به نفع کشور تمام نمی‌شود.
نویسنده کیهان را به این برخوردها با روزنامه‌نگاران و خبرنگاران توجه می‌دهم، اگر همان‌طور که ایشان می‌گوید در رسانه‌های داخلی ارتباطی با اینترنشنال وجود دارد، قطعاً مسئولان در جریان بازداشت و احضار تعداد بالایی از اهالی رسانه در یک سال گذشته، متوجه این ارتباطات می‌شدند، درحالی‌که رسانه‌ها در اکثر پرونده‌ها از چنین اتهاماتی مبرا بودند.
روزنامه‌نگاری شغل دشواری است، اما روزنامه‌نگار مورداحترام جامعه است. زیرا مشغولین در این فعالیت، منادی آزادی، عدالت و مروج قانون‌گرایی هستند. اگر رسانه‌ها در فعالیت آزاد باشند، هراس از افشاگری رسانه‌ها فساد در کشور را به حداقل می‌رساند.
متأسفانه در سالی گذشت بعضاً رسانه‌هایی که اخبار را آن‌گونه که بود منتشر کردند و یا فسادی را برملا کرده‌اند به سیاه نمایی متهم شدند.
تهدید رسانه‌ها و به حداقل رساندن امنیت خبرنگاران خلاف منافع ملی است.
اقلیتی که سال‌ها است از موج‌های توقیف و تهدید سالم بیرون آمده با تن زخمی از آزارها، اراده دارد تا همچنان در این فعالیت باقی بماند.
آیا تحریریه کیهان می‌داند که اصل ۲۴ قانون اساسی آزادی بیان و قلم را تضمین کرده و فصل سوم همین قانون آزادی‌های اساسی مردم را به رسمیت شناخته است؟!