دنیل استرند استادیار اخلاق در کالج جنگ هوایی

 8 ژوئن 2023

تارنمای اندیشکده آمریکائی امریکن کنسرواتیو

برگردان و کوتاه سازی علی اصغر شهدی

[email protected]

بی‌توجهی اهانت آمیز به هویت افغانی باعث شکست دو دهه سیاست خارجی شد.با برخاستن آخرین هواپیماهای نظامی از میدان هوایی کابل در ساعت 23:59 روز 8 شهریور 1400(  30 اوت 2021،) جنگ نزدیک به بیست و دو ساله آمریکا در افغانستان به پایان رسید. صحنه‌های تلویزیونی سقوط افغان‌ها از چرخ‌های هواپیمای نظامی سی-17 در حالی که به دنبال فرار از کشور بودند، نمادی از هرج و مرج و وحشت این فصل طولانی و خونین در تاریخ افغانستان و پایانی شرم‌آور برای دو دهه جنگ جهانی علیه تروریسم بود که در خلال چهار دوره ریاست جمهوری آمریکا ادامه داشت.نیروهای آمریکایی در ماه اردیبهشت 1400 ( می 2021 ) شروع به عقب نشینی از میدان نبرد کردند و طالبان حملات خود را به ارتش افغانستان که توسط آمریکایی ها آموزش دیده و از آنها حمایت می کردند، تشدید کرد. در بین  ماههای مرداد و شهریور (  اوت) ارتش به طور کامل از بین رفت و اعضای دولت ملی افغانستان، از جمله رئیس جمهور اشرف غنی، از کشور گریختند. طالبان پایتخت کابل، پایتخت را تحت کنترل گرفت و به بیست سال ملت سازی آمریکا در عرض چند هفته پایان داد.بسیاری از مردم آمریکا، با کمی بیش از 2000 کشته و هزاران سرباز زخمی و معلول دوست داشتند ورق را برگردانند و طولانی ترین جنگ در تاریخ آمریکا را بدست فراموشی سپارند. دولت از مدت ها بیش توجه خود را از این جنگ برگردانده و تشکیلات دفاعی را آماده  رقابت با چین نموده بودند. هیچ بخش کوچکی از طبقات سیاسی ما دوست ندارند جنگ را فراموش کنند، زیرا این جنگ مانند شکست های عظیم در سیاست کووید-19 تحت نظارت آنها اتفاق افتاده است. رهبران امیدوارند که تمایل آمریکائیان به فراموشی به آنها اجازه دهد تا از پاسخگویی فرار کنند. اما ما نباید به آنها این اجازه را بدهیم.کارتر ملکاسیان، استاد دانشکده تحصیلات تکمیلی نیروی دریایی و مشاور سابق غیرنظامی رئیس وقت ستاد مشترک ارتش، ژنرال جوزف دانفورد، گزارشی کاملاً تحقیق شده و جامع از جنگ آمریکا در افغانستان نوشته است که به ما کمک می کند تا درک کنیم. چرا ما در این درگیری طولانی دو دهه آنجا به سر بردیم؟ حملات 11 سپتامبر چگونه باعث این تلاش طاقت فرسا و طولانی از طرف مردم و دولت آمریکا شد؟ چگونه یک تهاجم امیدوارکننده و مردمی به یک شکست غیرمحبوب ختم شد؟ پاسخ‌ها آسان نیستند، اما ملکاسیان برای اولین بار یک تفسیر جامع از تاریخ ارائه می‌دهد.این سؤال که چگونه جنگ پیروز شد و سپس شکست خورد، سؤال عمیق تری را در درون خود دارد: آیا واقعاً هرگز قابل پیروزی بود؟ ملکاسیان، با فشار بر خوانش بیش از حد جبرگرایانه تاریخ، به این نتیجه می‌رسد که به سختی می‌توان فهمید که چگونه، حتی با وجود طالبان آرام، دولت مورد حمایت غرب می‌توانست در درازمدت موفق شود. شاید با حمایت همیشگی آمریکا - موضعی که ژنرال دیوید پترائوس معتقد بود ضروری است - دولت مستقر در کابل می توانست با کنترل اسمی بر کشور دوام بیاورد، اما با ممانعت از حضور طولانی مدت نظامی، دیپلماتیک و اقتصادی آمریکا، چشم انداز بقای رژیم جدید همیشه تیره و تار بود.آمریکایی ها از جنگ خسته شده بودند. با پایان جنگ عراق، ملت مشتاق بود که ورق جنگ جهانی علیه تروریسم را که ملت ما را در دوران پس از 11 سپتامبر به نابودی تهدید می کرد، ورق بزند. از نظر سیاسی، این یکی از بزرگ‌ترین اشتباهاتی است که رهبران آمریکایی و غربی در برنامه‌ریزی و پیگرد جنگ افغانستان مرتکب شدند.تحلیل ملکاسیان از سال‌های اولیه جنگ نشان می‌دهد که تا چه حد امتناع بوش از مذاکره با طالبان پس از شکست آنها، بر خلاف اصرار حامد کرزی، هرگونه امکان صلح پایدار را که به ایالات متحده اجازه خروج می‌دهد، از بین برد.با وجود کارهای خوبی که ایالات متحده در افغانستان انجام داد، آمریکایی ها همیشه به عنوان یک نیروی اشغالگر دیده می شوند که باید اخراج می شدند. و حکومتی که از سوی ایالات متحده حمایت می شود نیز به همین ترتیب، همیشه از سوی اکثریت افغان ها مشکوک دیده می شود.داستان واقعی اما شکست آمریکا نیست، بلکه مقاومت و پیروزی طالبان است. در سال 1393 ( 2014،) سفیر وقت ایالات متحده در افغانستان، مایکل مک کینلی، انگشت خود را روی منبع قدرت طالبان گذاشت: او در یک جلسه گروهی بسته در وزارت امور خارجه گفت، " طالبان برای چیزی بزرگتر می جنگند.» چیزی که سیاستمداران آمریکایی هرگز به طور کامل درک نکردند و آن، این بود که طالبان برای اهداف معنوی ناملموسی می جنگید که برای درک خود افغان ها ضروری بود.از این تاریخ چه درس هایی باید بیاموزیم؟ درس های بسیاری وجود دارد. ملت سازی کار بسیار سختی است.