رحمان قهرمان پور در این زمینه معتقد است:در گام اول ما باید نوع نگاه خود به مسائل بین المللی، به کارگیری ابزاری به نام دیپلماسی و همچنین نحوه تعاملات بین‌المللی خود را مشخص کنیم، بنابراین تا زمانی بر سر چنین مفاهیمی نتوانیم به صورت جمعی به توافق دست پیدا کنیم، عملا مذاکره کردن نمی‌تواند معنا و مفهومی داشته باشد. زیرا که ما به یک موضع واحد در مورد مذاکره با غرب بر سر برجام و سایر مسائل نیازمندیم. اگر چنین موضوعی به صورت صددرصد تکلیفش مشخص شود، در رابطه با اینکه آیا اصولاً مذاکره انجام می‌گیرد یا نه به، نتیحه بهتری به دست خواهد آمد، در حال حاضر اختلافات عمیقی بر سر نحوه تعامل با دنیا در کشور وجود دارد که باید این موضوع بررسی قرار گیرد، اما اگر قرار باشد که نوع نگاهی که اصولا نگاه سلبی به برقراری ارتباط با غرب دارد، کاملا حکمفرما شود شرایط سخت خواهد شد.
وی ادامه داد: هنوز قضاوت در مورد برجام و عدم احیاش زود است و باید به نظاره روز‌های پیش رو نشست، از همان ابتدای شروع دور اول مذاکرات در وین، اینکه مسیر بسیار سخت و دشورای در مقابل طرفهای برجام به خصوص ایران و آمریکا وجود دارد، کاملا واضح و مبرهن بود، به تبع در ادامه نیز هر چقدر مذاکرات به توافق نزدیک‌تر شود، سخت‌تر خواهد شد، بالاخره توافقی که حاصل می‌شود باید مورد رضایت طرفین باشد و خود را پیروز این مذاکرات در داخل کشورشان معرفی کنند، بنابراین باید در انتظار روز‌های مهم و حساسی در قبال برجام بود.
این تحلیل گر روابط بین الملل خاطرنشان کرد: مساله این است که برجام اهمیت استراتژیکش را هم برای ما هم برای آمریکا به نسبت سال 2014 از دست داده است و پرونده هسته ای چند بعدی و پیچیده و حل کردن آن سخت شده است. تیم آقای رییسی هم به این مساله واقف است و معتقدم به نفع رییسی بود که دولت روحانی توافق بازگشت به برجام را انجام می داد، چون در عمل به توافقی که برای دو طرف مطلوبیت حداکثری داشته باشد، نمی رسند. نقطه تعادلی که می شود توافق کرد آن جایی نیست که حداکثر مطلوبیت را برای ایران و آمریکا داشته باشد.